فرهنگی

“نگاه که #هرزه باشد، حجاب هم که داشته باشی… آنطور که میخواهد تو را تصور میکنید …

پس فکری به حال مغزهای هرزه کنیم؛ نه حجاب زنان.” ◀️◀️ پاسخ: آیا صحیح است بگوییم: دزد اگر #دزد باشد، قفل خوب آلمانی هم روی درب ببندی… باز به نحوی وارد خانه می شود… پس فکری به حال دزد های بکنیم. نه برای قفل کردن درب ها. واضح است که کاملا خلاف عقل سلیم است که درب خانه‌ای را قفل نکنیم به این امید که دزد‌ها را بتوان راضی کرد که دزدی نکنند. خداوند در قرآن می‌گوید: «قُل لِلمؤمِنینَ یغُضُّوا مِنْ اَبْصارِهِمْ وَ یَحفَظُوا فُرٌجَهُمْ» به مؤمنان بگو چشمان خود را فرو بندند و دامن خود را حفظ کنند [سوره نور، آیه 30]

اول میگوید چشم را کنترل کن و بعد می‌گوید حجاب را رعایت کن.

?پس اول باید چشم‌ها کنترل شود

ماکه خود چله نشین تو شدیم آقاجان

این شب چله اگر از تو خبر شد یلداست

شب‌نشینی و کنار دگران خوب است اما

با تو و عشق تو گر جمله به سرشد یلداست

روباه در حادثه‌ای دمش را از دست داد.

روباه‌های گله از او پرسیدند دم‌ات چه شد؟ روباه دم‌ بریده با حیله‌گری گفت که خودم قطع‌اش کردم! همه با تعجب پرسیدند چرا؟ دم نداشتن بسیار بد است و اکنون زیباییت را از دست دادی. روباه گفت: خیر! حالا آزادم و سبک.

 احساس راحتی می‌کنم! وقتی راه می‌روم فکر می‌کنم که دارم پرواز می‌کنم. یک روباه دیگر که بسیار ساده بود، رفت و دم خود را قطع کرد. چون درد شدیدی داشت و نمی‌توانست تحمل کند، نزد روباه دم‌ بریده رفت و گفت: تو که گفته بودی سبک شده‌ام و احساس راحتی می‌کنم. من‌ که بسیار درد دارم!

دم‌ بریده گفت: صدایش را در نیاور!

اگر نه تمام روز روباه‌های دیگر به ما می‌خندند! هر لحظه ابراز خشنودی کن و افتخار کن تا تعداد ما زیاد شود؛ والا تمام عمر مورد تمسخر دیگران قرار خواهیم گرفت… همان بود که تعداد دم‌ بریده‌ها آنقدر زیاد شد که بعداً به روباه‌های دم‌دار می‌خندیدند و این حکایتی بسیار آشناست…

 وقتی در یک جامعه افراد مفسد، دزدها اختلاس‌گر ها و خلافکارها زیاد میشوند آنگاه به افراد باشرف و باعزت می‌خندند. گاهی هم آن‌ها را دیوانه می‌دانند و ناکارآمد تلقی می کنند.

گفتم که روی خوبت ،از من چرا نهان است ؟گفتاتوخود حجابی ،ورنه رخم عیان است

گفتم از که پرسم ،جانا نشان کویت ؟گفتا نشان چه پرسی ان کوی بی نشان است

گفتم مرا غم تو،خوشتر زشادمانی /گفتاکه در ره ما ،غمنیز شادمان است

 اگر انسان بخواهد به جاده کمال برسد ،باید ذات خود را احساس کند.اگر احساس کند که مانند کودکی تکه داده به مادرش است و در پیری مسول دیگران است میان ارزوها خود وگل های ایمان سرگردان باشد مانند  شاعر است میان ابرهای شامگاهی ونور سپیده حیرا است هرگز به کمال واقعی نمی رسد