فرهنگی

همدلی؛ نردبانی به سوی قلب دیگران

همدلی فقط “خوب بودن” نیست؛ یک مهارت اساسی است. همدلی یعنی اینکه برای یک لحظه، قضاوت کردن را کنار بگذاری و با تمام وجود سعی کنی دنیا را از پنجره احساسات و افکار فرد مقابل ببینی.

این یعنی وقتی دوستت شکست می‌خورد، تو نه با نصیحت، که با به خاطر آوردن روزهای مشابه خودت، سنگینی دل او را حس کنی. یعنی وقتی همکارت تحت فشار است، بفهمی که چرا اینقدر تحریک‌پذیر شده. یعنی معلمی که به جای سرزنش یک شاگرد بی‌دقت، به دنبال دغدغه‌های پشتِ این بی‌دقتی می‌گردد.

همدلی سه مرحله دارد:

1. شنیدن فعال: واقعاً گوش کردن، بدون قضاوت کردن.

2. خود را جای او گذاشتن: “اگر من با شرایط و گذشته او بودم، چه احساسی داشتم؟”

3. انعکاس احساس: نشان دادن اینکه حال او را درک کرده‌ای با جملاتی مثل: “می‌بینم که واقعاً ناامید شده‌ای” یا “حتماً فشار زیادی روی تو بوده.”

وقتی تو خودت را به جای شاگرد، دوست یا همکارت قرار می‌دهی، دیگر واکنشت سرزنش یا بیتفاوتی نیست. تو یک پل ارتباطی می‌سازی که بر رویش اعتماد و درک متقابل جریان پیدا می‌کند.