نقش نگرش و توکل به خدا در پذیرش نعمتهای الهی
نقش نگرش و توکل به خدا در پذیرش نعمتهای الهی
مشیت الهی؛ سرچشمهٔ بیپایان نعمت
- متن تأکید میکند که خداوند برای انسان وفور نعمت را اراده کرده است، اما شرط بهرهمندی، «درست خواستن» و توکل است. این مفهوم با آیه قرآنی «وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ» (طلاق: ۲-۳) همخوانی دارد که وعده گشایش و روزی غیرمنتظره را به متقین میدهد.
خودآزمایی مالی و معنوی
- پرسش پایانی متن، خواننده را به بررسی نگرش خود دعوت میکند:
- آیا پول را از ترس کمبود ذخیره میکنیدو از پرداخت واجبات خوداری میکنید.
- یا آن را با توکل به خدا و امید به فراوانی نعمت، هوشمندانه مدیریت میکنید؟
- این بخش یادآور حدیثی از امام علی(ع) است: «اَلْیَقِینُ أَنْ لَا تَرْضَى بِمَا دُونَ اللهِ» یقین آن است که به غیر خدا راضی نشوی
- ترس از فقر مانند سدی در برابر جریان نعمتهای الهی عمل میکندو مانع دادن وجوهات شرعی و انفاق میشود.
- توکل و امیدواری به فضل خداوند، همراه با مدیریت مسئولانه منابع، راه را برای پذیرش روزی گسترده میگشاید.
همچنین، تکرار جملاتی مانند «روزی من از جانب خداست…» میتواند ذهن را از دغدغههای مادی به سمت سپاسگزاری و اعتماد به پروردگار سوق دهد.
همانطور که در دعای عرفه امام حسین(ع) آمده: «مَاذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ؟» (آنکه تو را گم کند، چه یافته است؟)، توکل به خداوند و دوری از ترسِ کمبود، کلید گشایش درهای رزق است.