فرهنگی

صبر زن؛ ستون پایداری خانواده در برابر بحران‌ها

قرآن کریم در داستان آسیه، همسر فرعون، الگویی ماندگار برای زنان مؤمن ترسیم می‌کند. در اوج ظلم و فشار سیاسی و خانوادگی، او با دعایی عمیق ایستادگی خود را چنین بیان کرد: «رَبِّ ابْنِ لِي عِندَكَ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ» (تحریم: ۱۱). آسیه نشان داد که صبر زن نه به معنای پذیرش منفعلانه سختی‌ها، بلکه به معنای حفظ هویت، ایمان و امید در دل طوفان بحران‌هاست. چنین صبری می‌تواند چراغی برای خانواده باشد؛ چراغی که حتی در تاریک‌ترین شرایط، راه را روشن نگاه می‌دارد.

از منظر روایات، صبر سه گونه است: صبر بر طاعت، صبر بر معصیت و صبر بر مصیبت (کافی، ج۲، ص۹۰). در خانواده، زن در هر سه عرصه نقشی پررنگ دارد. صبر او در همراهی با همسر در مشکلات اقتصادی، صبر در تربیت فرزندان در برابر وسوسه‌های اجتماعی، و صبر در تحمل ناملایمات زندگی، همان چیزی است که بنیان خانواده را از فروپاشی نجات می‌دهد. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هرگاه خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، او را در بوته صبر می‌آزماید» (کافی، ج۲، ص۲۰۰). این بدان معناست که بحران‌ها فرصتی برای رشد روحی زن و تقویت ستون خانواده‌اند.

نکته مهم آن است که صبر در فرهنگ اسلامی هرگز با سکوت منفعلانه یکی نیست. صبر یعنی پایداری فعال و امیدبخش. زنی که با صبر، فضای خانه را از ناامیدی و گلایه‌های پی‌درپی خالی می‌سازد، در حقیقت مقاوم‌سازی روحی خانواده را بر عهده دارد. چنین مقاومتی زمینه‌ساز تلاش بیشتر همسر و فرزندان می‌شود و خانواده را از فروغلتیدن در یأس حفظ می‌کند.

در زندگی امروز، بحران‌ها گاه در قالب فشار اقتصادی، مشکلات تربیتی، یا هجمه‌های فرهنگی ظاهر می‌شوند. زن می‌تواند با الهام از الگوی آسیه، صبر را به معنای «مدیریت بحران» به کار گیرد: تقویت امید معنوی با دعا و توکل، ساده‌زیستی برای کاهش فشارهای مالی، و گفت‌وگوی آرام برای عبور از مشکلات رفتاری. این نوع صبر، خانواده را به قله‌های پایداری می‌رساند و از آن یک دژ مستحکم در برابر تندبادها می‌سازد.