فرهنگی

شهادت؛ مرگی که زندگی است

در فرهنگ اسلام، یک مرگ خاص وجود دارد که از آن به «مرگ سرخ» یا شهادت یاد می‌شود. قرآن می‌فرماید: «وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاءٌ»؛ به کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند، مرده نگویید، بلکه آنان زنده‌اند. شهادت، نقطه اوج یک زندگی با معنویت و ایثار است.

امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود: اگر هزار بار شهید شوم، برایم بهتر از یک بار مردن در بستر است. شهادت، انتخاب آگاهانه مسیر عزت و جهاد در راه خداست. شهید، جسم را فدا می‌کند اما روح و آرمانش جاودانه می‌ماند.

جامعه‌ای که شهدا را پرورش می‌دهد، جامعه‌ای زنده و عزتمند است. در مقابل، جامعه‌ای که ذلیل و تحت ستم باشد، حتی اگر نفس بکشد، مرده است. شهدای ما، مانند امام حسین(ع)، سر بر باد دادند اما تن به ذلت ندادند.

شهادت تنها با جنگ نظامی تعریف نمی‌شود. گاهی شهادت در راه دفاع از حق، کمک به مظلوم، یا حتی حفظ ایمان در برابر فشارها معنا پیدا می‌کند. آنچه مهم است، نیت خالص و حرکت در مسیر رضای خداست.

یاد شهدا و تاسی به آنان، جامعه را از مرگ معنوی نجات می‌دهد. باید فرهنگ شهادت‌طلبی را نه به عنوان عشق به مرگ، بلکه به عنوان عشق به زندگی شرافتمندانه و عزتمند ترویج کنیم. شهید، نماد زنده «مرگ آگاهانه» در اوج بندگی است.