فرهنگی

 رضایت به تقدیر الهی؛ آرامش در متن رنج‌ها

یکی از عمیق‌ترین آموزه‌های اخلاقی در معارف دینی، رضایت به تقدیر الهی است؛ معیاری که می‌تواند میزان سنجش ایمان و مقام انسان در پیشگاه خداوند باشد. خداوند بندگان خویش را در بوته‌ی امتحان قرار می‌دهد تا آشکار شود چه اندازه در برابر مشیت و مقدرات او تسلیم‌اند.

وقتی انسان باور کند که پشت پرده‌ی تمام حوادث زندگی، طراحی الهی وجود دارد، نگاهش به زندگی دگرگون می‌شود. حتی در میان رنج‌ها و سختی‌ها نیز احساس آرامش خواهد داشت؛ زیرا می‌داند که این رنج‌ها بی‌حکمت نیستند. همان‌گونه که سیدالشهدا(ع) در لحظه‌های جان‌سوز کربلا فرمود: «خدایا! راضی به قضای تو هستم.»

رضایت، نه انفعال بلکه حرکت عاقلانه

ممکن است کسی گمان کند رضایت به تقدیر الهی یعنی ترک تلاش یا بی‌تدبیری. اما حقیقت این است که یکی از تقدیرات الهی، قدرت اختیار و عقلانیت انسان است. خداوند به ما توان انتخاب و مسئولیت تصمیم‌گیری داده و ما را مکلف به کوشش و تدبیر ساخته است.

پس خطاها، کم‌کاری‌ها و سهل‌انگاری‌ها را نباید به حساب تقدیر نوشت. تسلیم بودن به قضای الهی یعنی:

تلاش با تمام توان،

استفاده از عقل و تجربه،

اما دل نبستن به نتیجه‌های ظاهری و تکیه بر حکمت خداوند.

این نقطه‌ی تعادل میان عقلانیت و توکل، میان اختیار و رضایت، جایگاه واقعی انسان مؤمن است؛ جایی که آرامش، عزت و کرامت به او عطا می‌شود.

نیاز امروز ما

در جهانی پر از بحران‌ها، ناکامی‌ها و دگرگونی‌های پیش‌بینی‌ناپذیر، بیش از هر زمان دیگر به این نگاه نیازمندیم:

اینکه بدانیم خداوند ناظر و مدبر همه امور است. چنین باوری، هم ما را به تلاش آگاهانه و درست وا‌می‌دارد و هم دل‌هایمان را در برابر نتایج ناخواسته آرام می‌سازد.

📌 جمع‌بندی:

رضایت به تقدیر الهی، نه انفعال و بی‌عملی، بلکه هماهنگی میان تلاش انسانی و اعتماد به حکمت خداوند است. نقطه‌ای که انسان در آن، هم اهل کوشش است و هم اهل آرامش.