فرهنگی

اگر قدرت درک تو نسبت به حقیقت بالا برود، همه چیز بر اساس خواسته های تو پیش می رود تا برسد به بی نهایت. 

در واقع ادراک تو می تواند بر همه چیز تأثیر بگذارد.

به هر میزان که قدرت درکت بالا برود به همان میزان نگاهت خوشبینانه تر خواهد شد. 

هیچ کس از خوش بین بودن آسیب ندیده است.

درباره ديگران خوشبين باشي، درباره تو خوشبين خواهند بود،

بد بين باشي، بد بين خواهند بود.

 پس خیر خواه دیگران باش تا خير خواهت باشند.

 اين بهترين راه كسب آرامش است.

قانون رهایی

قانون رهایی راز عظیمی است که باید بر ملا شود. باید رد پای آن را در صفحات تاریخ و از ابتدای خلقت تاکنون تعقیب کرد. سال های بسیاری این راز دفن شده بود اما در برخی از زمان ها، این راز مورد طلب واقع شد ولی باز توسط نیروی شیطان مخفی گردید. افراد زیادی از آن اطلاع نداشتند و آنهایی هم که اطلاع داشتند کمتر آن را بازگو می کردند، چرا که به شدت از جانب نیروی اهریمن، سرکوب می شدند. تنها کاری که قرار است انجام شود بر ملا کردن این راز است و به اشتراک گذاشتن ارزش های این راز. از این رو به دنبال کسانی رفتیم که این راز را می دانستند. اهل بیت علیهم السلام دانایان ارشد هستند که می توانند درباره معجزات این راز با ما صحبت کنند. آنها به ما می گویند که چگونه به این راز پی ببریم و از آن به خوبی استفاده کنیم. این راز هر چیزی را که برای بهتر زیستن لازم داریم به ما خواهد داد.

⭕️قدرت ذهن بسیار بالاست در حدی که می تواند خلق کند. 

⭕️پس باید مراقب باشیم به چه می اندیشیم. 

⭕️ممکن است همانی که به آن فکر می کنیم، خلق شود. 

⭕️اکثر آدم ها از مخلوقات ذهنشان می ترسند، چرا که ذهنی خطرناک دارند و افکارشان پلید و زشت است.

⭕️این افکار در رفتارشان تأثیر می گذارد و رفتارشان باعث رنج و زحمت برای دیگران می شود.

⭕️از این جهت است که در اسلام بر حسن ظن تاکید فراوانی می شود.  

ادامه »

زمانی که کودکی می‌خندد، باور دارد که تمام دنیا در حال خندیدن است، و زمانی که یک انسان ناتوان را خستگی از پای در می آورد، گمان می برد که خستگی سراسر جهان را از پای درآورده است. 

چرا ناامیدان دوست دارند که نا امیدی شان را لجوجانه تبلیغ کنند؟  

چرا سرخوردگان مایلند که سرخوردگی را یک اصل جهانی ازلی و ابدی قلمداد کنند؟  

چرا پوچ گرایان ، خود را ، برای اثبات پوچ بودن جهانی که ما عاشقانه و شادمانه در آن می جنگیم، پاره پاره می کنند؟  

آیا همین که روشنفکران بخواهند بیماری‌شان به تن و روح دیگران سرایت کند، دلیل بر رذالت بی حساب ایشان نیست؟ 

من هرگز نمی گویم که در هیچ لحظه یی از این سفر دشوار گرفتار ناامیدی نباید شد. من می گویم:

به امید بازگردیم. قبل از آن که ناامیدی، نابودمان کند.