فرهنگی

چگونه بهتر زندگی کنیم؟

۵ کارهای نصفه و نیمه را به پایان رسانید؟

کارهای نیمه تمام مانند

کلاس های نرفته، آموزش های نیمه رها شده،

کتاب های نیمه خوانده، برنامه های نصفه و نیمه،

قرارهای گذاشته و نرفته و

هر آنچه که رنگ و بویی از نصفه و نیمه ماندن در ذهنمان دارد را انجام دهیم و به پایان رسانیم

 کارهای انجام نشده و نیمه تمام، انرژی روانی بسیار زیادی از ما میگیرد و 

مدام در ناخودآگاه، ذهنمان را درگیر خود میکند که چگونه میتوانیم

آن را به پایان رسانیم آخر هیچ کاری برایش انجام نمیدهیم

 لیستی از آنها تهیه کنیم و هر روز و یا در ماه یک کار نیمه تمام را به پایان برسانیم…✔️

وخودمان را از صرف انرژی درباره شان راحت کنیم

منظور از ذکر خداوند چیست؟

وقتی بحث ذکر مطرح می شود عرف مردم سریعا شخص تسبیح به دستی را تصور می کنند که هرلحظه در حال گفتن اذکار و اوراد است در حالی که مفهوم ذکر، امری وسیع تر از ذکر لفظی و زبانی است.

ذکر در جایی بکار می رود که دل انسان متوجه چیزی باشد.حال اگر این توجه تنها با لفظ باشد و به اوراد و اذکار ختم شود ذکر لسانی نامیده میشود.اما اگر این ذکر از زبان به قلب منتقل شود و این یادآوری و توجه و حضور در نفس نیز احساس شود ذکر قلبی شکل خواهد گرفت و اگر انسان در عمل خویش نیز تابع خداوند باشد صاحب ذکر عملی شده است.

با توجه به معنای ذکر که همان یاد آوردن است اگر ذکر لفظی نیز انسان را به یاد خداوند بیاندازد دارای ارزش است والا اگر انسان با زبانش ذکر گوید و یادش به خداوند نباشد ذکر زبانی اش جز لغ‌لغه چیزی نیست.

خداوند در قرآن مى‌فرمايد: و اذكُرِ اسْمَ رَبِّكَ وَ تَبَتَّلْ إِلَيْهِ تَبْتِيلا (1)

يعنى ذكر نام خدا باید با تبتّل همراه باشد، و مقصود از تبتّل اين است كه توجه شخص منحصراً به خدا باشد.

امام صادق(عليه السلام) در روايتى مى‌فرمايند:

مَنْ قَالَ لاَ إِلهَ إِلاّ اللَّهُ مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ إِخْلاصُهُ أَنْ يَحْجُزَهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّوَجَل(2)

 كسى كه با اخلاص لا اله الاّ اللّه بگويد وارد بهشت مى‌شود، و نشانه اخلاص او اين است كه گفتن لا اله الاّ اللّه او را از آنچه خداوند حرام كرده باز مى‌دارد.

با دقت در روايت فوق در مى يابيم كه حضرت به هر سه مرحله ذكر اشاره دارند: يكى، گفتن لا اله الاَّ اللّه، كه ذكر لفظى است؛ دوم، همراه بودن ذكر با اخلاص در نيت، كه ذكر قلبى است؛ و سوم، اين كه اخلاص بايد در رفتار شخص اثر گذارد و او را از گناه باز دارد، كه اين ذكر عملى است

برای ذکر، مصادیق متعددی بیان شده است و هرکدام ازآن مصادیق می تواند عامل تثبیت یاد خداوند در دلها باشد. به عنوان مثال گاهی خود قرآن ، ذکر معرفی شده است.

خداوند می فرماید:

 إِنّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنّا لَهُ لَحافِظُونَ؛(3)

 بى ترديد، ما اين ذكر [قرآن]را به تدريج نازل كرده ايم، قطعاً نگهبان آن خواهيم بود.

در واقع، چون آیات قرآن می تواند عامل یاد خداوند باشد عنوان ذکر بر آن اطلاق گردیده است.از همین جا می توان دریافت که خواندن قرآن و تدبر در آیات الهی بهترین عامل یاد خداوند است و هرکس می خواهد در متن زندگی خود یاد خداوند را جاری سازد نباید از قرآن غافل شود.  

1 مزّمّل(73)، 8.

2 بحار الانوار، ج 93، باب 5، روايت 21.

 3 سوره حجر(15) ،آیه 9

آیا حرف زدن های معمولی پشت سر کسی غیبت است؟

غیبت این است که درباره برادر مؤمنت عیبى را که خدا براى او پوشانده است، بگویى(1)

طبق آنچه که درروایات آمده،بدگویی کردن در مورد ديگران، يعني در غياب شخصى كارهاى بد و ناپسند و يا عيوب و نواقص جسمى و اخلاقى او را به گونهاى براى ديگران بازگو كنيم كه اگر به گوششان برسد، ناراحت شوندغیبت محسوب می شود لازم است بدانيم غيبت حرام و از گناهان كبيره است.

حرفهايي که ما در رابطه با ديگران مي زنيم اگر سه ويژگي داشته باشد غيبت محسوب مي شود:

اول اين که در غياب شخص و در واقع پشت سر او حرفي را بزنيم پس چنانچه شخص، در جمع حضور داشته باشد و حرفي را مقابلش بزنيم غيبت محسوب نمي شود.

دوم اين که عيوب يا نواقصي که در شخص وجود دارد(چه در جسم و چه در اخلاق و رفتار) را براي ديگران بيان کنيم بنابراين غيبت نوعي بدگويي در رابطه با ديگران به حساب مي آيد.افراد ممکن است بديها و عيوبي داشته باشند که ما از آنها با خبريم اما اشخاص ديگر بي خبر ،وقتي ما اين عيوب را پشت سر شخص بيان کنيم مرتکب غيبت شده ايم .

سومين ويژگي اين است که اگر غيبت شونده صحبتهايي که ما پشت سر او گفته ايم را بشنود ناراحت مي شود.

 پس چنانچه کلام و گفتار شما اين ويژگي ها را داشته باشد غيبت محسوب مي شود و در غير اين صورت غيبت نمي باشد.

حرف زدن معمولي در مورد افراد حتي اگر پشت سر آنها باشد به شرطي که ذکر عيوب پنهان نباشد و خود شخص با شنيدن آنها ناراحت نشود غيبت نيست.اما اگر شک داريم و نمي دانيم که آيا آنچه که مي گوييم غيبت است يا نه بايد احتياط کنيم و نگوييم.

حضرت موسي بن جعفر عليه السلام مي فرمايند: من ذكر رجلا من خلفه بما هو فيه مما عرفه الناس لم يغتبه و من ذكره من خلفه بما هو فيه مما لايعرفه الناس اغتابه. (2)

كسي كه پشت سر شخصي چيزي را يادآور شود كه همه مردم ميدانند، غيبت نيست و اگر كسي پشت سر شخصي نقص يا عيبي را بگويد كه مردم نميدانند، غيبت است.

بنابراين صرف حرف زدن معمولي غيبت محسوب نمي شود اما در عين حال بر ما و شما لازم است که در صحبت کردن در رابطه با ديگران دقت لازم را بکار ببريم که خدايي ناکرده مرتکب گناه نشويم.

1 وسائل الشيعة ، الشيخ الحر العاملي،ط الإسلامية ،جلد 8،صفحه 600 

2 الكافي، الشيخ الكليني ، ط الاسلامية، جلد 2 ،صفحه 358 ، حدیث 6

 ۷ صفر ، روز بزرگداشت سلمان فارسی گرامی باد

روایات مشترک شیعه و سنی، سلمان فارسی را از صحابه‌ی پیامبر(ص) می‌شمارند که دارای مقامی استثنایی بوده است. وی، یکی از سه تن غیر عربی است که برای اولین بار به اسلام گرویدند.

 سلمان در ایران متولد شد و هنوز جوان بود که گرایش شدید وی به زهد، او را به مسیحیت کشاند. از خواجه‌ای به خواجه‌ای، و از شهری به شهری. خود را به دامن غربت و بردگی می‌افکند، نه تنها برای آن که راه زندگی استوارتری بیابد و توحید خالصی از آن گونه که دیگر اهل حنیف می‌جویند، بجوید.

سلمان فارسی امید داشت که به فرستاده‌ای از جانب خدا، که برایش وصف شده بود بپیوندد. او گم شده‌اش را در حضرت محمد(ص) می‌یابد و به حلقه‌ی خواص او درمی‌آید. در شناخت او و در معرفی و جایگاه والای سلمان در میان اهل بیت اطهار(ع) همین تعریف آن بزرگوار کافی است که فرمودند: ( السلمان منا اهل البیت).

سلمان فارسی درجنگ خندق طرف مشورت پیامبر(ص) واقع می‌شود و پس از رحلت پیامبر(ص) یاور و همراه حضرت علی(ع) باقی ‌ماند. وی از حقوق مشروع و پایمال شده‌ی امیر المومنین(ع) دفاع می‌کند و بالاخره در بین‌النهرین، در مدائن وفات می‌یابد.

همه چیز در دست خداست

به غیر از حافظیّت خدا، به هیچ چیز نباید اعتماد داشت. همه چیز در دست خداست؛ در روایت است که لا حول و لا قوه الا بالله یعنی هیچ روگردانی از گناهان نیست مگر با حفظ و نگهداری خود خدا و هیچ نیرویی بر طاعت و عبادت خدا نداریم مگر به کمک و یاری خداوند.

(تحف العقول ص 468)