فرهنگی

در شبِ نیمهٔ شعبان، آسمانِ زمین از برآمدنِ خورشیدی پنهان، روشن می‌شود؛ خورشیدی که شعله‌هایش نه بر چهره‌ها، که بر جان‌های تشنه می‌تابد. این شب، گواهِ ولادتِ آن «مهدی موعود» است که نامش، فصلِ پایانیِ کتابِ آفرینش را ورق می‌زند؛ همان که زمین، زمزمه‌های انتظارش را در سینه‌های فرسوده‌اش نهان کرده و آسمان، ستاره‌هایش را فدایِ طلوعِ قاموسِ جلال مهدی موعود می‌کند.  

نیمهٔ شعبان، تنها یک شب نیست؛ دریچه‌ای است به جهانی که در آن، زمان، در سایه‌ی قدومِ «بقیه‌الله» می‌ایستد. این شب، آینه‌ای است که در آن، گذشته و آینده در هم می‌آمیزند: گذشتۀ ما، با توبه‌هایی که چون شبنم بر گلبرگِ شب می‌چکد، و آینده‌ای که با طلوعِ یار، از افقِ ممکنات سر برمی‌آورد. در این شب، فرشتگانِ رحمت، بال‌هایِ سفیدِ خود را بر بامِ هر خانه‌ای می‌گسترانند و نجوایِ عاشقانِ غریب را به گوشِ آقایی می‌رسانند که در پسِ پرده‌ی غیبت، ناظرِ اشک‌ها و خنده‌هایِ امّت است.  

اینجا، سخن از تولدی است که تاریخ را دگرگون می‌کند، اما نه در گهواره‌ای از زر، که در قلبِ تاریکی‌هایی که بشر بر خود چیره ساخته است. «مهدی»(عج)، نامِ روییدنی است در کویرِ غربت؛ جوانه‌ای که از شکافِ سنگ‌های سردِ ظلمت، سر برآورده و به زمین وعدهٔ بهاری جاودان می‌دهد. نیمهٔ شعبان، یادآورِ این حقیقت است که امامِ غایب، نفسِ زنده‌ی الهی است که در رگ‌هایِ زمان جاریست و هر نیمه‌شعبان، ضربانِ وجودش را پرطنین‌تر می‌سازد.  

در مناجاتِ این شب، آنچه را باید جست، نه شمارِ عبادات، که ژرفایِ نگاهی است که به افقِ غیبت دوخته می‌شود. در «دعایِ کمیل» و نیایش‌هایِ سحر، فریاد می‌زنیم: «اَللّهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ بِحَقِّ هذا الیَومِ…». اما حقیقتِ این «حق»، چیست؟ همانا اشتیاقِ ملاقاتِ حضرت است؛ اشتیاقی که باید آتشِ آن، خاکسترِ غفلت‌ها را از دل‌ها بزداید. چه زیباست این پیوندِ پارادوکس‌وار: در شبی که تولدِ او را جشن می‌گیریم، از فراقِ او نیز می‌نالیم! این است رمزِ نیمه‌شعبان: جشنِ اشک، و عیدِ انتظار.  

ای منتظران! این شب، تنها به نوایِ ذکر و نورِ شمع‌ها محدود نمی‌شود. این شب، تمرینِ پرواز است برای دل‌هایی که باید از قفسِ دنیا به آسمانِ معنویت پر بکشند. نیمه‌شعبان، تذکارِ این نکته است که هر ستاره‌ای در آسمان، نشان‌خانۀ نوری از انوارِ اوست و هر نسیمی که می‌وزد، پیام‌آورِ عطرِ قدم‌هایِ نزدیک‌شوندۀ او. اگر امروز او را با چشمانِ سر نمی‌بینیم، شاید از آن روست که چشمانِ دل‌مان هنوز به تاریکیِ خود خو گرفته‌اند…  

پس بیایید در این شب، نه تنها با زبان، که با تمامِ وجود، ندا در دهیم: «یا مهدی، ادرکنی!». بیایید تا در ماتمِ فراقِ او، چنان بگرییم که گویی فردا ظهور خواهد کرد، و در شادیِ میلادش، چنان پایکوبیم که گویی دیروز از کنارِ ما گذر کرده است. نیمهٔ شعبان، آینه‌ای است که اگر در آن بنگریم، تصویرِ خود را در آینده‌ای خواهیم دید که او بر اریکه‌ی عدل تکیه زده، و تاریخ، نفسِ راحتی می‌کشد…  

آری، این شب، پایانِ قصه نیست، آغازِ فصلِ بیداری است. فصلِ آنکه بدانیم «مهدی»(عج)، تنها نامی بر زبان‌ها نیست؛ او حقیقتی است که باید در جان‌ها جاری شود. تا وقتی که ما «مهدی‌وار» زندگی نکنیم، ظهور، انتظار و منتظر واژه‌ای است محبوس در کتاب‌ها. نیمهٔ شعبان، پیامش این است: ظهور، از آنِ کسانی است که پیش از آمدنِ او، خود، «مهدی» شده‌اند…

#تلنگر

وقتی نیازهای معنوی افراد را نادیده گرفته می‌شود، ممکن است هر چیزی را که در مسیرشان قرار می‌گیرد، بی‌چون‌وچرا بپذیری—حتی اگر کاذب و سمی باشد. چرا که فطرتش چنین است.

بسیاری از معنویت‌ها، روابط و موقعیت‌ها در زندگی، در نگاه اول جذاب به نظر می‌رسند،

اما در عمق خود آسیب‌زننده و در نهایت به بی‌خدایی ختم می‌شوند.

#بلوغ_روانی و معنوی یعنی قدرت انتخاب آگاهانه، 

یعنی توانایی تشخیص بین آنچه که ارزشمند است و آنچه که فقط یک سراب است. 

افراد قبل از اینکه چیزی را بپذیرند، بپرسند: 

آیا این راه مرا به خدا میرساند؟ آیا این برای من مفید است یا فقط در لحظه، نیازم را تسکین می‌دهد؟

 مراقب باشم از چه لیوانی می‌نوشیم، 

بعضی زهرها در جام‌های زیبا سرو می‌شوند.

در وادی عشق و انتظار، آنچه سزاوارِ طلب است، نه نگاهِ حسرتبار ما به قله‌های جلالتِ حضرتش، که اشتیاقِ نگاهِ الطاف‌آمیز اوست به این دلدادگان خاکی. چه زیبا سروده‌اند در نوای سوزناک ندبه: «وَ انظُر إِلَینَا نَظرَةً رَحِیمَةً»! این است نهایتِ آرزویِ سالکانی که در محرابِ انتظار، به جای اصرار بر دیدنِ جمالِ موعود، در پی آنند که آینه‌وار، انعکاسِ نورِ نظرِ او شوند.  

آری، آن امامِ همام که مشرقِ انوارِ الهی است، بر همه‌چشم دارد، اما چه تفاوت است میان دیدنِ ظاهری و نگریستنِ از سرِ رحمت؟ همان تفاوتی که میان آفتابِ بی‌رخنه بر بیابان‌هاست با قطره‌اشکی که بر گلوی غنچه‌ای می‌چکد و جان می‌بخشد. ما نه در پی نگاهِ عادی، که طالبِ لحظه‌ای از آن تأملِ ویژه‌ایم که دل‌های غبارگرفته را صیقل دهد و هستی را به شکوفه‌های معنویت آراسته کند.  

اینجا سخن از تحوّلی است در نگاهِ منتظر؛ نه نگاهِ حسرت به افق‌های دور، که پاک‌سازیِ آینه‌ی دل تا شایسته‌ی تجلّیِ انوارِ آن یگانه‌ی دوران شود. دعایِ «نَظرَةً رَحِیمَةً» فریادی است از ژرفایِ جانِ عارفانی که می‌دانند: توفیقِ دیدار، نه در پرتوِ چشمانِ جسم، که در روشناییِ دل‌هایی حاصل می‌شود که چون شمع، پیش از آنکه ببینند، سوخته‌اند تا نورِ محبوب در آنها تابیدن گیرد.  

پس بیایید نه به تماشایِ قله‌ها بنشینیم، که خویشتن را به دامنه‌هایی برسانیم که نگاهِ کریمانه‌ی او، چون بارانِ رحمت، بر جان‌های عطشانمان جاری شود. این است هنرِ انتظار؛ ساختنِ خویش به مثابه‌ی آینه‌ای که اگر امروز، گردِ غربت بر آن نشسته، فردا با نسیمِ ظهور، چنان درخشان شود که تصویرِ یار را در خود بیابد…

#تلنگر

وقتی نیازهای معنوی افراد را نادیده گرفته می‌شود، ممکن است هر چیزی را که در مسیرشان قرار می‌گیرد، بی‌چون‌وچرا بپذیری—حتی اگر کاذب و سمی باشد. چرا که فطرتش چنین است.

بسیاری از معنویت‌ها، روابط و موقعیت‌ها در زندگی، در نگاه اول جذاب به نظر می‌رسند،

اما در عمق خود آسیب‌زننده و در نهایت به بی‌خدایی ختم می‌شوند.

#بلوغ_روانی و معنوی یعنی قدرت انتخاب آگاهانه، 

یعنی توانایی تشخیص بین آنچه که ارزشمند است و آنچه که فقط یک سراب است. 

افراد قبل از اینکه چیزی را بپذیرند، بپرسند: 

آیا این راه مرا به خدا میرساند؟ آیا این برای من مفید است یا فقط در لحظه، نیازم را تسکین می‌دهد؟

 مراقب باشم از چه لیوانی می‌نوشیم، 

بعضی زهرها در جام‌های زیبا سرو می‌شوند.

در دل شب‌های جمعه، قلب‌های مؤمنان به سمت آسمان می‌تپد. این شب، شبی است که در آن، دعاها به آسمان می‌روند و امیدها در دل‌ها زنده می‌شوند. 

  این شب، ما به یاد می‌آوریم که چگونه در تاریکی‌ها، نور هدایت و رهبری او می‌تواند راه را برای ما روشن کند. 

هر شب جمعه، فرصتی است برای تجدید عهد با امام زمان (عج) و یادآوری این حقیقت که ما در انتظار ظهور او هستیم. انتظار، نه تنها یک حالت روحی، بلکه یک حرکت عملی است. ما باید در این شب‌ها، با دعا و نیایش، خود را برای ظهور آماده کنیم و با عمل به آموزه‌های اهل بیت (ع)، به تحقق آن وعده الهی نزدیک‌تر شویم.

در این شب، با دل‌های پاک و نیت‌های خالص، دعا می‌کنیم که خداوند ما را از یاران وفادار آن حضرت قرار دهد. ما به او می‌گوییم که در این شب، در کنار ماست و ما را در مسیر حق و حقیقت هدایت می‌کند. 

بیایید در این شب جمعه، با هم عهد کنیم که در انتظار ظهور، نه تنها دعا کنیم، بلکه با عمل خود، زمینه‌ساز ظهور آن بزرگوار باشیم. با محبت، همدلی و خدمت به یکدیگر، می‌توانیم نشانه‌هایی از آن دوران نورانی را در زندگی‌مان به نمایش بگذاریم. 

امیدواریم که در این شب مبارک، دعاهای ما مستجاب شود و دل‌های ما با نور ایمان و محبت به اهل بیت (ع) روشن گردد. بیایید با هم، در این شب زیبا، به یاد مهدی موعود (عج) و وعده‌های الهی‌اش، دل‌هایمان را به هم پیوند دهیم و در انتظار آن روز روشن، با هم گام برداریم.