فرهنگی

^{خاک خون بر چهره شهید عباسی؛ تصویر تکرارشدهٔ شهادت در چهل سال مقاومت}

^{سکوتم را شکست. اشک و بغض، راه بیمارستان را بر من و آرمیتا دشوار کرده بود. انگار زمان به روز شهادت داریوش بازگشته بود: همان بیمارستان، همان اورژانس…}  

^{نیازی به راهنما نداشتم. این مسیر را قبلاً پیموده بودم؛ این درد را کشیده بودم.}  

^{ضحی و خانم دکتر قاسمی (همسر شهید شهریاری) را دیدم. آغوش‌هایمان در گریه‌های تکراری گره خورد. پرده را کنار زدم. همسر شهید عباسی روی تخت اورژانس بود. بغضم ترکید. جایمان عوض شده بود: چهارده سال پیش، من بستری بودم و او آمده بود؛ امروز او دراز کشیده بود و من ایستاده بودم…}  

^{همسر و دختر شهید علیمحمدی آمدند. بعد همسر شهید احمدی روشن. جمع‌مان کامل شد.}  

^{از این تکرار‌ها متنفرم!}

^{دکتر عباسی در اوج اندوه، صبور بود. حتی به ما دلداری می‌داد. از ضحی پرسید: «بابا چه شکلی بود؟»}  

^{– صورتش خاکی بود… کمی دودی.}  

^{– یادت می‌آید؟ آن عکسِ روز آزادسازی خرمشهر… موها و صورتش خاکی بود. همیشه به فریدون می‌گفتم: «تصور شهادتت، دقیقاً آن تصویر است.»}  

^{ضحی با چشمان نمناک و صدایی از پشت بغض تأیید کرد: «بابا دقیقاً شبیه همان عکس بود…»}  

^{ضحی اصرار داشت مادرش پیکر پدر را در سردخانه ببیند. ما همسران و دختران شهدا، همراهشان شدیم. پشت در سردخانه شرط گذاشتند: «فقط همسر شهید و دو همراه.»}  

^{من سومین نفر بودم.}  

^{کشو را بیرون کشیدند.}  

^{دکتر عباسی را هرگز این‌گونه ندیده بودم. نیمی از صورتش در خون و خاک، نیم دیگر خاکی… درست شبیه عکس خرمشهر. درست مطابق تصویری که همسرش سال‌ها در ذهن داشت…} 

^{عکس‌های تاریخی، شهید عباسی را در آزادسازی خرمشهر نشان می‌دهد؛ پس از ۳ شبانه‌روز بی‌خوابی. او که در شکستن حصر آبادان و آزادی خرمشهر نقش کلیدی داشت، باید زنده می‌ماند تا مسیر پیروزی‌های بعدی ایران را هموار کند. و چهل‌وسه سال بعد، در خردادی پرحادثه، خداوند مرگش را شهادت نامید.} 

 ^{عبدالرضا داوری و علیرضا پورمسعود، متهم‌کنندگان این دانشمند شهید، کماکان تحت سکوت دستگاه‌های امنیتی و قضایی به افتراهای خود ادامه می‌دهند.}

پنهان‌کاری؛ سلول بنیادین فساد(از سقوط فردی تا فروپاشی اجتماعی)

💠 کاری نکن که از افشا شدنش بترسی!

🔸در سه سطح فردی، اجتماعی و حکومتی

امیرالمومنین(ع) در نامه 69 نهج البلاغه، خطاب به حارث همداني میفرمایند:

🔺کاری که از آشکارا انجام دادنش شرم داری یا اگر آشکار بشود از آن شرمسار میشوی، به هیچ وجه چنین کاری را در خلوت و به صورت پنهانی انجام نده؛

(وَ احْذَرْ كُلَّ عَمَلٍ يُعْمَلُ بِهِ فِي السِّرِّ وَ يُسْتَحَى مِنْهُ فِي الْعَلَانِيَةِ)

🔺و بپرهیز از انجام کاری که اگر درباره‌اش بازخواست شوی، به خاطر شرم: یا آن را انکار و توجیه می‌کنی، یا در پی عذرخواهی برمی‌آیی.

(وَ احْذَرْ كُلَّ عَمَلٍ إِذَا سُئِلَ عَنْهُ صَاحِبُهُ أَنْكَرَهُ [وَ] أَوْ اعْتَذَرَ مِنْهُ)

🔺و مبادا که با این کارها، آبروی خویش را آماج تیرهای زبان مردم سازی.

(وَ لَا تَجْعَلْ عِرْضَكَ غَرَضاً لِنِبَالِ [الْقَوْمِ‏] الْقَوْل‏)

 این روایت را میتوان در سه سطح و لایه توضیح داد:

۱.سطح فردی: در محضر «خود» و «خدا» بودن

این روایت به انسان می آموزد که باید در محضر «خدا» و بلکه پیش از آن در محضر «خود» بود، در برابر وجدان بیدار انسانی.

باید از این طريق، خلوت را ايمن ساخت.

اگر كسى حداقل براى خود، ارزش قائل باشد، تفاوتی ميان آشكار و نهان نمى‌بيند و همان گونه كه در آشکار، حيا مى‌كند، در خلوت نيز حيا خواهد کرد. اگر خود را در محضر خدا ببیند که دیگر به طریق اولی خطا نخواهد کرد.

این تفاوت رفتار در نهان و آشكار، نشانه بی‌صداقتی است؛ و يكسانى رفتار در نهان و آشكار، نشانه درستى و مردانگى (که در برخی روایات به آن اشاره شده است.

لذا آدمی که در خلوت، کارهایی می‌کند که از آشکار شدنشان شرم دارد، پیش از آن‌که به جامعه خیانت کرده باشد، به «خود» خیانت کرده است.

۲. سطح تعاملات اجتماعی: «ترس اجتماعی»

گاهى انسان، كارى را در خلوت انجام مى‌دهد كه از انجام‌دادن آن در حضور ديگران، شرم دارد. ممكن است اين عمل افشا شود و ديگران از آن باخبر شوند و درباره آن، صحبت كرده، پرس و جو نمايند. 

در این صورت، انسان دو مدل واکنش میتواند از خود نشان دهند: 

1. يا آن را انكار کرده و یا توجیه مى‌كند. 

2. يا از انجام دادن آن، عذرخواهی مى‌کند. 

و ریشه هر دو حالت چیزی نیست الا شرم و «ترس اجتماعی». چیزی که معمولا انسان ها به خاطر آبروی خود هم که شده، دست به چنین رفتارهایی نمیزنند. 

باید از خود پرسید: اگر رفتار ما (همانند فرزند ما)، ساخته و پرداخته ماست و انتظار اين است كه مايه افتخار و سربلندى ما باشد، چرا بايد رفتارى توليد شود كه انتساب آن را به خود، انكار كنيم و يا از انجام دادن آن، عذرخواهى كنيم‌؟

اساسا جامعه‌ای که در آن، افراد چنین اخلاقی داشته و عادت به «پنهان‌کاری»، «انکار»، و «توجیه» دارند، به تدریج به جامعه‌ای دورویانه و متزلزل بدل می‌شود. 

۳. سطح مسئولین حکومتی: بی‌اعتباریِ «دین» و «نظام»

این مسئله در سطح حکمرانی، بُعدی به‌مراتب خطرناک‌تر می‌یابد. بسیاری از فسادها، تبعیض‌ها و ناعدالتی ها، دقیقا از همین‌جا آغاز می‌شود:

آنگاه که یک مسئول، در خفا تصمیمی می‌گیرد، امتیازی میدهد، آماری میدهد، امضایی میکند و… اما از آشکار شدنش در افکار عمومی بیم دارد.

آن‌چه در اینجا از دست می‌رود، فقط آبروی او نیست؛

بلکه سرمایه اجتماعی نظام، اعتماد عمومی، و حیثیت دین است که دود می‌شود و به هوا می‌رود.

وقتی که این خیانت پنهانی، افشا بشود، آن مسئول در مواجهه با افکار عمومی، مجبور به چند کنش است: یا آن را انکار می‌کند، یا توجیه، یا در بهترین حالت، عذرخواهی…

و این یعنی خیانت به مردم، به خدا و به خود.

🔺در انتها نیز حضرت تاکید میکنند چرا آدم باید بواسطه این سبک رفتاری، آبروی خود را نزد مردم ببرد؟ 

کاش این توصیه را نصب العین خود قرار دهیم، هرکجا که هستیم، چه در لایه فردی، چه در لایه اجتماعی و چه در لایه حکومتی.

دین دروزی؛ توحید بدون شریعت: چرا نماز و روزه ندارند؟

دروزی ها یک فرقه مذهبی توحیدی هستند که از اسماعیلیه منشعب شده اند، اما خود را مسلمان نمی دانند و آیین مستقلی دارند. آنها به یگانگی خدا، تناسخ روح و رعایت اصول اخلاقی تأکید دارند. 

عقاید اصلی دروزی ها

یگانگی خدا

دروزی ها معتقد به توحید مطلق و یگانگی خداوند هستند. 

تناسخ

آنها به تناسخ یا تجسم دوباره روح اعتقاد دارند، به این معنی که روح پس از مرگ به بدن دیگری منتقل می شود. 

پنج اصل کیهانی

دروزی ها به پنج اصل کیهانی (حدود) اعتقاد دارند که هر یک در شخصیتی تاریخی تجلی یافته اند: عقل، نفس، کلمه، سابق و تالی. 

رسائل الحکمة

این کتاب مقدس دروزی هاست که حاوی تعالیم و آموزه های مهم است و تنها در دسترس عقال (دانایان) قرار دارد. 

اصول اخلاقی

به جای احکام شرعی مانند نماز و روزه، دروزی ها به هفت اصل اخلاقی (الشروط السبعة) پایبندند که شامل صداقت، کمک به هم کیشان، دوری از شیطان و تسلیم به اراده الهی است. 

تقیه

دروزی ها به دلیل محافظه کاری، از تقیه استفاده می کنند، به این معنی که عقاید خود را پنهان می کنند تا از خود و جامعه خود محافظت کنند. 

باطن گرایی

دروزی ها به باطن دین و تفسیرهای باطنی از آموزه ها اهمیت می دهند. 

ممنوعیت تبلیغ

به دلیل بسته بودن جامعه و ممنوعیت تبلیغ، دروزی ها نمی پذیرند که افراد جدیدی به دین آنها بپیوندند. 

تفاوت های دروزی با اسلام

دروزی ها به بسیاری از احکام اسلامی، مانند نماز و روزه، اعتقاد ندارند و به جای آن، اصول اخلاقی را رعایت می کنند. 

آنها به تناسخ اعتقاد دارند، در حالی که این عقیده در اسلام وجود ندارد. 

دروزی ها به الحاکم، خلیفه فاطمی، به عنوان تجلی نور الهی اعتقاد دارند، که این عقیده با اعتقادات اسلامی متفاوت است. 

نکته 

دروزی ها خود را مسلمان نمی دانند. 

دین دروزی یک دین مخفی است و بسیاری از آموزه ها و اعمال آنها محرمانه است. 

دروزی ها در جوامع خود به طور مستقل زندگی می کنند و رهبران دینی و سیاسی خود را دارند. 

دستورالعمل امام دهم: چگونه در مخاطرات روزانه مصون بمانیم؟

💠شیخ طوسی در کتاب امالی، از سهل‌بن‌ یعقوب نقل کرده است که به امام هادی علیه‌السلام عرض کردم: در بیشتر روزها موانعی هست که نمی‌گذارد آدمی به‌ دنبال مقصود خود برود 

مرا راهنمایی بفرمایید که چگونه می توانم از آن خطرات احتمالی اجتناب کنم و خود را در حرز و امان قرار دهم زیرا گاهی ضرورت و ناچاری مرا وادار می کند که در آن روزها به دنبال خواسته هایم بروم.

📣امام علیه السلام فرمود:

ای سهل! ولایت ما برای شیعیان ما حافظ و نگهدارنده ای است که اگر در قعر دریاهای عمیق فرو روند، و یا در دشت بی آب و علف و بیابانهای خطرناک بین جانواران درنده و گرگهای وحشی، و دشمنان آدمی و پری قرار بگیرند، هر آینه از خوف و خطر آنها ایمن می باشند،

◀️پس به خدا اعتماد کن و ولایت و دوستی خود را به ائمۀ طاهرین خالص گردان و به هرکجا که خواهی رو کن و به دنبال هر مقصدی که داری برو .

📌امالی طوسی ج۱ص ۲۷۶، بحارالانوار ج۹۲ص ۱

محکومیت شدید ایران: حملات رژیم صهیونیستی به سوریه و بی‌عملی خطرناک شورای امنیت  

سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با ابراز نگرانی شدید نسبت به درگیری‌های رخ‌داده در منطقه سویدای جنوب سوریه که منجر به کشته‌شدن ده‌ها غیرنظامی شده است، حملات نظامی رژیم صهیونیستی علیه سوریه طی دو روز گذشته را محکوم کرد.  

 هشدار درباره پیامدهای اشغالگری و سکوت بین‌المللی  

«اسماعیل بقائی» با اشاره به استمرار تجاوزات نظامی رژیم صهیونیستی علیه تمامیت سرزمینی سوریه همزمان با اشغال بخش بزرگی از خاک این کشور، تداوم بی‌عملی شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی علیه کشورهای منطقه را بسیار خطرناک و جری‌کننده توصیف نمود.  

 فراخوان به کشورهای اسلامی و جامعه جهانی  

بقائی با تأکید بر ضرورت اهتمام کشورهای منطقه و جهان اسلام برای توقف قانون‌شکنی‌ها و جنایات رژیم صهیونیستی– از جمله نسل‌کشی بی‌سابقه در غزه و تعرضات مستمر علیه سوریه و لبنان – مسئولیت جامعه جهانی در جلوگیری از ادامه نقض‌های فاحش حقوق بین‌الملل و منشور ملل متحد را یادآور شد