تعادل طلایی: چگونه هم از خدا بترسیم، هم به او امید داشته باشیم؟
تعادل طلایی: چگونه هم از خدا بترسیم، هم به او امید داشته باشیم؟
در روایتی عمیق از امام صادق (علیهالسلام) آمده است: «آنچنان به خدا امید داشته باش که تو را بر معصیت او گستاخ نسازد، و آنچنان از خدا بترس که تو را از رحمتش ناامید نکند.»
این کلام، کلید یک زندگی متعادل و پویای معنوی است. بسیاری از ما در میانه دو سر طیف گرفتاریم: یا چنان غرق در امید بیحد به رحمت خدا میشویم که گویی گناه برایمان بیتفاوت است، یا چنان در ترس و هراس از عذاب الهی فرو میرویم که از رحمت بیکران او ناامید میشویم.
امام (ع) به ما میآموزد که رجاء (امید) و خوف (ترس) دو بال پرواز به سوی خدایند. اگر یک بال شکسته باشد، پرواز ممکن نیست.
امید بیحد، ما را به «اغترار بالله» میکشاند؛ حالتی که انسان گمان میکند هرچه بکند، خدا او را میبخشد. اما ترس بیاندازه نیز انسان را از حرکت بازمیدارد و او را در ناامیدی فرو میبرد.
راه میانه این است: هم با توکل و امید به لطف خدا زندگی کنیم، هم با وقار و خوف از مقامش، مرزهای حریمش را پاس بداریم. این تعادل، زندگی را هم با معنا میکند و هم با حرکت.