فرهنگی

چرا برای گناه دیگران می‌ترسیم؛ اما از گناه خود نه؟

🔘امام حسین (علیه السلام) فرمودند: «اِیّاکَ اَن تَک.نَ مِمَّن یَخافُ عَلَی العِبادِ مِن ذُنوبِهِم وَ یَأمَنُ العُقُوبَةَ مِن ذَنبِهِ»(تحف العقول، ص ۲۴۰)؛

امام حسین(ع) در این روایت تأکید می‌فرمایند:  

بپرهیز از آنکه از کسانی باشی که برای گناهان دیگران بیمناک می‌شوی، اما از عقوبت گناه خود احساس امنیت می‌کنی.

شرح  حدیث

۱. عمومیت کیفر الهی 

گناه - چه از خود شخص و چه از دیگران - پرونده‌ی اعمال را تیره می‌سازد و پاسخگویی در محکمه الهی را دشوار می‌کند.  

۲. نفاق اخلاقی  

حالت کسی که برای گناهان دیگران نگران عذاب اخروی است، اما گناهان خود را بی‌خطر می‌پندارد، مصداق «نفاق عملی» و غفلت از عدالت الهی است.  

۳. توهم مصونیت  

این رفتار نشان‌دهنده توهم «حاشیه امن» برای خویش است؛ گویا فرد خود را مقرب درگاه الهی می‌پندارد که با وجود معصیت، از حساب‌کشی الهی در امان است.  

۴. ضرب‌المثل هشداردهنده 

این وضعیت، عین مصداق «کور خود و بینای مردم» است که در فرهنگ عامه به شدت نکوهش شده است.  

۵. پیامدهای دنیوی 

گناه افزون بر عقوبت اخروی، پیامدهای ملموس دنیوی دارد که شامل همه گنهکاران - بدون استثنا - می‌شود.