فرهنگی

 هدایت باطنی؛ نوری که حتی در غیبت امام زمان در زندگی ما می‌درخشد

وقتی سخن از امام زمان (عج) به میان می‌آید، بسیاری از ما به یاد ظاهرِ قضیه می‌افتیم: امام غایبی که روزی خواهد آمد و جهان را پر از عدل می‌کند. اما آیا نقش امام تنها منحصر به زمان ظهور است؟

متن عمیق “نگاهی دوباره به جایگاه امام زمان” به ما یادآوری می‌کند که امامت، پیش از هر چیز، یک “هدایت باطنی” است.

یعنی امام، حتی در دوران غیبت، به قلب‌ها و اعمال ما اشراف دارد، زمینه‌های رشد و هدایت ما را فراهم می‌کند و مانند خورشید پشت ابر، نورش به زندگی‌مان می‌تابد.

این نگاه، زندگی ما را دگرگون می‌کند. اگر باور کنیم که لحظه‌به‌لحظه در محضر امام حاضریم، همان‌گونه که اگر در حضور یک مرجع بزرگ باشیم مراقب گفتار و کردار خود هستیم، در تمام زندگی‌مان دقت و معنویت خاصی جاری می‌شود.

این همان “معرفت امام” است که در روایت آمده: «مَن ماتَ و لَم یَعرِفْ امامَ زمانِهِ ماتَ میتَةً جاهِلیَّةً». این معرفت، تنها دانستن نام و نسب نیست؛ بلکه شناخت نقش زنده و فعال امام در نظام هستی و در زندگی شخصی خودمان است.