نامهای از سرِ درد
نامهای از سرِ درد
از زبان امام حسین(ع) به شیعیان جهان در طول تاریخ
ای فرزندان آگاهم! ای آنان که عهد مرا بر دوش میکشید!
این نامه را با مرکبِ خون دل بر صحیفهای از آه مینویسم… نه از آن رو که مرا بستایید، بلکه هشدار دهم: کربلا را فراموش نکنید، چرا که کربلا خود زادهٔ فراموشی بود!
آیا پرسیدهاید که چرا تشنهلب بر خاکِ گرمِ کربلا کنار فرات افتادم؟ چرا سرورانتان یتیم شدند و دشمن، چادرهای ما را به آتش کشید؟ پاسخ در دو کلمه است: غدیر خم… یا بهتر بگویم: فراموشیِ غدیر.
آن روز که آسمان گریست
به یاد آرید آن روزِ تاریخی را که پیامبر(ص) در گرمای سوزانِ غدیر، دستِ علی(ع) را بالا برد و فریاد زد:«مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ»…
اما چه زود آن ندای آسمانی را به باد فراموشی سپردید! گمان کردید وصیّ رسولالله(ص) یک «امیر معمولی» است؟ گمان کردید حقِّ ولایت، بازیچهٔ سیاستبازان میشود؟
زنجیرهٔ شومِ غفلت
۱. فراموشیِ غدیر ← تردید در ولایتِ امیرالمؤمنین(ع)
۲. تردید در ولایت ← غصب خلافت
۳. غصب خلافت ← خلفای سهگانه، حاکمیتِ معاویه و یزید
۴. حاکمیت یزید ← تباهیِ دین و عدالت
۵. تباهیِ دین ← قیامِ حسین(ع) و عاشورا…
آری! اگر غدیر در دلها زنده میماند، اگر مردم فریادِ «یا علی!» را بر سکوتِ خیانت ترجیح میدادند، امروز نه یزیدی بود، نه کربلایی، نه آهی از سینهٔ آزادگان برمیخاست!
فریاد من در کربلا
وقتی در برابر سپاهِ عمر سعد ایستادم، فریاد زدم:
«أَ لَا تَرَوْنَ إِلَى الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ بِهِ، وَ إِلَى الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهَى عَنْهُ!»آیا نمیبینید که به حق عمل نمیشود و از باطل بازداشته نمیشوید.
این فریاد، همان فریادِ غدیر بود که در سکوتِ شما خفه شده بود! من آمدم تا با خونم، یادِ آن عهدِ الهی را زنده کنم…
ای شیعیانِ دوران
- اگر امروز در جامعهتان ظلم میبینید،
- اگر ولایتِ حق به حاشیه رانده میشود،
- اگر ارزشهای دینی قربانیِ هوسها میشود،
بدانید: ریشه در فراموشیِ غدیر دارد!
فرزندانم! مرا تنها به اشک و سینهزنی یاد نکنید… غدیر را پرچمِ زندگیتان کنید! هر روز با زبان و عمل بگویید:
«علیٌّ ولیُّ الله»…
تا کربلا تکرار نشود، تا یزیدیان بر حقِ خدا و خلق، مسلط نگردند.
والسّلام علی مَنِ اتَّبَعَ الهُدی
#به_خودم_از_زبان_حسین_بن_علی_(ع)
روزگار غربتِ دین