فرهنگی

مناجات شکسته‌دلانه‌ی امام سجاد(ع)  

فَنَظَرْتَ يَا إِلَهِي إِلَى ضَعْفِي… فَابْتَدَأْتَنِي بِنَصْرِكَ  

پس دیدی ای معبود! ناتوانی مرا… و بی‌درخواست، یاری‌ام کردی  

دعای ۴۹ صحیفه سجادیه  

💡 ۳ درس حیاتی از این فراز آسمانی 

۱. اعتراف به ضعف؛ شرط توانایی  

   - امام(ع) با گفتن ضعیفی عن احتمال الفوادح (ناتوان از تحمل مصائب) به ما می‌آموزد:  

   اقرار به ناتوانی، نخستین گام برای دریافت قدرت خدایی است  

   - نکته‌ی قرآنی: إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (بقره: ۱۵۳)  

۲. یاری خداوند پیش از درخواست  

   - کلیدواژه‌ی ابْتَدَأْتَنِي (پیش‌دستی کردن خدا در یاری) معجزه‌ای است که:  

   هرگاه دشمنان در کمین نشسته‌اند (أَرْصَدَ لِي بِالْبَلَاءِ)، خداوند پیش‌دستانه پشتت را محکم می‌کند (شَدَدْتَ أَزْرِي)!  

۳. تکیه‌گاه حقیقی در انزوای اجتماعی  

   - امام در اوج تنهایی (وَحْدَتِي فِي كَثِيرِ عَدَدِ) نشان می‌دهد:  

   هنگامی که جهان علیه‌ات متحد شد، قوت الهی جایگزین تمام نیروها می‌شود