فرهنگی

مرگ؛ قانون قطعی هستی

مرگ تنها واقعیتی است که از آن گریزی نیست. قرآن در سوره آل عمران می‌فرماید: «کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ». این آیه به ما یادآوری می‌کند که مرگ یک سنت الهی و قانونی غیرقابل انکار در جهان آفرینش است. چه ثروتمند باشیم، چه فقیر، چه جوان و چه پیر، این مسیر برای همه یکسان است.

حتی اگر در برج‌های مستحکم و اتاق‌های امن پناه بگیریم، مرگ به سراغمان می‌آید. دنیا با همه جذابیت‌هایش، تنها «متاع غرور» است و انسان را فریب می‌دهد. افتخارات، ثروت و شهرت، همگی گذرا هستند و تنها اعمالی که رنگ الهی داشته باشند، ماندگار می‌مانند.

یاد مرگ، زندگی را معنا می‌بخشد و به کارهایمان ارزش حقیقی می‌دهد. کسی که مرگ را فراموش کند، ممکن است در دام گناه و غفلت بیفتد. امام علی(ع) در لحظه شهادت فرمود: «فزت و رب الکعبه»؛ یعنی به رستگاری رسیدم. این نگرش، همان چیزی است که یاد مرگ به ما هدیه می‌دهد.

ما باید مرگ را نه به عنوان یک پایان ترسناک، بلکه به عنوان پلی به سوی حیات جاودانه ببینیم. این یادآوری دائمی، به ما کمک می‌کند تا در مسیر الهی گام برداریم و از ظلم، گناه و غفلت دوری کنیم. فراموشی مرگ، ریشه بسیاری از خطاهای اخلاقی و اجتماعی است.

پس بیایید در زندگی روزمره، یاد مرگ را زنده نگه داریم؛ در نماز با گفتن «مالک یوم الدین»، در دیدار بیماران، در تشییع جنازه‌ها و در لحظه‌های سکوت و تفکر. این یادآوری، آرامش و جهت‌گیری درست به زندگی می‌بخشد.