فرهنگی

علم چگونه می‌تواند عامل جهنم شود؟ پاسخ تکان‌دهنده امام صادق (ع)

هفت آفت بزرگ برای عالم دینی را برمی‌شمارد که هر کدام ناشی از تقدم “منیت” و “منفعت شخصی” بر “اخلاص” و “مسئولیت اجتماعی” است. می‌توان این هفت گروه را اینگونه تحلیل کرد:

1. عالم بخیل: کسی که علم را ثروت شخصی می‌داند و از انتشار آن جلوگیری می‌کند. (آفت «کتمان علم»)

2. عالم متکبر: کسی که نقدناپذیر است و برای دیگران شأنی قائل نیست. (آفت «عجب و غرور»)

3. عالم دنیاپرست: کسی که علم را ابزار تقرب به ثروتمندان و قدرتمندان می‌کند. (آفت «چاپلوسی»)

4. عالم مستبد: کسی که در رفتار، مانند جباران است و انتقاد را برنمی‌تابد. (آفت «علاقه به قدرت و تحکم»)

5. عالم خودباخته: کسی که برای “روشنفکری” یا “وسعت معلومات"، به سراغ منابع غیرموثق و انحرافی می‌رود. (آفت «از دست دادن هویت دینی»)

6. عالم جاه‌طلب: کسی که بی‌پایه خود را در معرض فتوا قرار می‌دهد. (آفت «عجله و بی‌تخصصی»)

7. عالم ریاکار: کسی که علم را برای جلب احترام و شهرت می‌آموزد. (آفت «ریا و سمعه»)

پیام کلی: این حدیث به همه طلاب، اساتید و مبلغان دینی هشدار می‌دهد که علم، امانتی الهی است و اگر با نیت نادرست و برای اهداف مادی و نفسانی کسب و تدریس شود، نه تنها نجات‌بخش نیست، که خود عامل هلاکت خواهد بود.