فرهنگی

عظمت مقام حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) در نگاه رهبر انقلاب

حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) جایگاهی دارد که زبان و اندیشه‌ی ما از بیان کامل آن قاصر است. مقام معظم رهبری در سخنان خود بارها تأکید کرده‌اند که شأن این بانوی بزرگ فراتر از درک معمولی انسان‌هاست.

ایشان به روایتی معتبر اشاره می‌کنند که نشان می‌دهد پس از رحلت پیامبر اکرم، جبرئیل به طور مکرر بر حضرت زهرا نازل می‌شد و ایشان را تسلی می‌داد، آرامش می‌بخشید و از جایگاه والای پیامبر در عالم برزخ خبر می‌آورد.

همچنین آینده‌ی فرزندان حضرت، از واقعه‌ی کربلا تا ظهور حضرت ولی‌عصر، برای ایشان بیان می‌شد و امیرالمؤمنین این مطالب را ثبت می‌کرد (کافی، ج ۱، ص ۴۵۸).  

این ویژگی منحصر به فرد، نشان‌دهنده‌ی عظمت بی‌مانند حضرت زهراست؛ چرا که در تاریخ تنها یک بار جبرئیل بر غیر پیامبر نازل شده و آن هم بر حضرت مریم بوده است، اما برای حضرت زهرا این نزول به صورت مکرر اتفاق افتاده است (سوره‌ی مریم، آیه‌ی ۱۷).  

رهبر انقلاب همچنین یادآور می‌شوند که قرآن کریم در موارد متعددی به مقام حضرت زهرا اشاره کرده است؛ از جمله در سوره‌ی انسان که اخلاص و خدمت بی‌منت ایشان و خانواده‌اش به نیازمندان را به عنوان الگویی جاودان معرفی می‌کند (سوره‌ی انسان، آیه‌ی ۹).

در ماجرای مباهله نیز تنها نام حضرت زهرا به عنوان «نساءنا» ذکر شده است، در حالی که زنان دیگری در اطراف پیامبر حضور داشتند (سوره‌ی آل‌عمران، آیه‌ی ۶۱). این انتخاب نشان‌دهنده‌ی جایگاه ویژه‌ی ایشان در دفاع از حق در برابر باطل است.  

پیامبر اکرم نیز در روایات معتبر، حضرت زهرا را «سیده نساء العالمین» و «سیده نساء اهل الجنة» معرفی کرده‌اند (امالی صدوق، ص ۴۷۳؛ مجلس بیست‌وششم، ص ۱۲۵).

این تعبیر نشان می‌دهد که حتی در میان زنان بزرگ تاریخ مانند ساره، آسیه، حوا و مریم، حضرت زهرا مقام برتر و سرآمد دارد.  

بنابراین، عظمت حضرت زهرا نه تنها در تاریخ اسلام بلکه در کل بشریت بی‌نظیر است. این جایگاه والا، الگویی برای همه‌ی انسان‌هاست تا در مسیر اخلاص، خدمت، ایثار و دفاع از حق گام بردارند.  

منابع 

- کلینی، محمد بن یعقوب. (بی‌تا). الکافی، ج ۱، ص ۴۵۸.  

- قرآن کریم، سوره‌ی مریم، آیه‌ی ۱۷.  

- قرآن کریم، سوره‌ی انسان، آیه‌ی ۹.  

- قرآن کریم، سوره‌ی آل‌عمران، آیه‌ی ۶۱.  

- صدوق، محمد بن علی. (بی‌تا). امالی، مجلس هفتادودوّم، ص ۴۷۳.  

- صدوق، محمد بن علی. (بی‌تا). امالی، مجلس بیست‌وششم، ص ۱۲۵.