فرهنگی

 شرط مومنی؛ لجام بر زبان، مسئولیت بر گفتار

امام صادق علیه‌السلام فرمودند:

«خَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِيثَاقَ الْمُؤْمِنِ عَلَى أَنْ لَا يُقْبَلَ قَوْلُهُ وَ لَا يُصَدَّقَ حَدِيثُهُ وَ لَا يَنْتَصِفَ مِنْ عَدُوِّهِ وَ لَا يَشْفِيَ غَيْظَهُ إِلَّا بِفَضِيحَةِ نَفْسِهِ لِأَنَّ كُلَّ مُؤْمِنٍ مُلْجَمٌ.»

خدای بزرگ از مؤمن پیمان گرفته است که:

· سخنش پذیرفته نشود

· حدیثش تصدیق نگردد

· انتقامش از دشمن گرفته نشود

· و خشمش فرو ننشیند

  مگر به بهای رسوایی خودش؛ زیرا هر مؤمنی لجام‌زده است (بر دهان خود کنترل دارد).

📖 منبع: الخصال، جلد ۱، صفحه ۲۲۹

📌 درنگریستن در حدیث:

این روایت عمق مسئولیت اخلاقی یک مؤمن را در کنترل گفتار و رفتار نشان می‌دهد. مؤمن واقعی آن‌قدر بر زبان خود مسلط است که اگر خلافی بگوید، مردم به او اعتماد نکنند و این خود، بزرگ‌ترین مجازات و رسوایی برای اوست.

عبارت «مُلْجَمٌ» (لجام‌زده) اشاره به این دارد که مؤمن، زبانش را همچون اسبی مهارشده، کنترل می‌کند تا مبادا سخنی بگوید که بعداً باعث بی‌اعتمادی و خدشه‌دار شدن آبرویش شود.

این حدیث یادآور می‌شود که آبروی مؤمن، گروگان صداقت اوست.

راستی و درستکاری، نه تنها یک فضیلت، بلکه پشتوانه اعتبار اجتماعی اوست.