سکوتی که میکُشد؛ نگاهی دردناک به فاجعه سقطجنین در ایران
سکوتی که میکُشد؛ نگاهی دردناک به فاجعه سقطجنین در ایران
آیا تا بهحال به این حقیقت تلخ اندیشیدهاید؟
درد را باید دید، هرجا که باشد.
در دو سال گذشته، جهان به تماشای خون و رنج کودکان غزه نشسته است — آمارهایی که دل هر انسان حساسی را بهلرزه در میآورد. اما آیا فقط آنجا سزاوارِ نگرانی ماست؟
در داخل کشور خودِ ما نیز هر سال هزاران جان ناتمام از میان میرود. بنا بر آمارهایی که از سوی منابع مختلف اعلام شده، سالانه صدها هزار سقطجنین رخ میدهد — رقمی که با هر تعبیر، هولناک است و قابل چشمپوشی نیست. این آمار، نه فقط ارقامِ سرد، که هشداری اخلاقی و اجتماعی است.
رژیم صهیونیستی در دو سال گذشته بیش از ۲۰,۰۰۰ کودک در غزه را به شهادت رسانده؛ جنایتی که وجدان جهان را بیدار کرده و انسانها را به اعتراض و قیام واداشته است.
🇮🇷 اما در ایرانِ عزیز، طبق آمار رسمی وزارت بهداشت، سالانه حدود ۳۵۰,۰۰۰ و به گفته رئیس کمیسیون جمعیت مجلس، نزدیک به ۷۳۰,۰۰۰ سقطجنین رخ میدهد!
😢 یعنی ۱۷ تا ۳۶ برابر بیشتر از کودکان شهید غزه، در خاک خودمان، انسانهای بیگناه از بین میروند…
📉 آمارها تلخاند، و این درد عمیق و هولناک است…
📊 چرا این اتفاق میافتد؟
🔍 طبق گزارشها:
۴۱٪ به دلیل نخواستن فرزند (خودخواهی)
۲۱٪ به دلیل ترس از مشکلات اقتصادی
۲۰٪ به خاطر نامناسب بودن زمان بارداری
و تنها درصد اندکی به دلایل پزشکی و اضطراری
⚠️ اما حقیقت ساده است: هیچیک از این دلایل، گرفتن جان یک انسان را توجیه نمیکند.
علل متعددی برای این پدیده ذکر میشود: نبودِ خواست برای فرزند، ترس از مشکلات اقتصادی، زمان نامناسب بارداری و در موارد اندکی، دلایل پزشکی. اما هیچ یک از این توجیهها، ارزشِ یک جانِ کوچک را کم نمیکند. قرآن میفرماید: «وَلا تَقتُلوا أولادَكُم خَشْيَةَ إِملاقٍ — فرزندانتان را از ترس فقر نکشید؛ ما روزیدهندهی آنان و شما هستیم.»
اینجا وظیفهٔ ماست: نه فقط اعتراض و اندوهِ قلبي، بلکه اقدامِ عقلانی و رحیمانه. اگر میخواهیم از تکرارِ این درد جلوگیری کنیم، باید ساختارها و فرهنگمان را تغییر دهیم:
حمایتِ اقتصادی و اجتماعی از خانوادهها را تقویت کنیم؛دسترسی به مشاورهٔ بارداری، حمایت روانی و کمکهای مادی را آسان کنیم؛
آگاهیدادن دربارهٔ مسئولیتهای خانوادگی و گزینههای دیگر (مثل فرزندخواندگی، حمایتهای دولتی و خیریهای) را افزایش دهیم؛
و در کنار همهٔ اینها، با نرمی و رحمتِ انسانی با کسانی که در شرایط دشوار قرار گرفتهاند — نه با سرزنش — رفتار کنیم.
نوشتنِ این متن، دعوتی است برای آنکه دست در دست هم بگذاریم تا کمتر انسانی از راه برود، کمتر دلی شکسته شود و کمتر خونی بیصدا ریخته شود. هر جنین یک زندگی بالقوه است؛ هر سقطِ عمدی، زخمِ اجتماعیای که باید التیام یابد.
بیایید کمتر انسان بکشیم، بیشتر حمایت کنیم، و بیش از پیش به هم رحم کنیم.