فرهنگی

رخت بربستن برکت؛ نگاهی به پیوند میان گناه و بی‌برکتی در کلام امام علی(ع)

💠 رخت بربستن برکت از سرزمین دل‌ها

🔹 #امام_علی_علیه_السلام فرمودند:

«إذا ظَهَرَتِ الجِناياتُ ارتَفَعَتِ البَرَكاتُ.»

هرگاه گناهان آشکار شوند، برکت‌ها از میان می‌روند.

📚 غررالحکم، ح ۴۰۳۰

✨ برکت، تنها فزونی مال یا نعمت نیست؛ نوری است که خداوند در دل، خانه، علم و عمر انسان می‌تاباند. اما این نور با تاریکی گناه سازگار نیست.

وقتی خطا و معصیت در جامعه یا در زندگی فردی آشکار می‌شود و زشتی، عادی جلوه می‌کند، آن نور آرام آرام خاموش می‌شود؛ دل‌ها بی‌صفا، کارها بی‌ثمر و روابط بی‌دوام می‌گردند.

🔸 گناه، ریشه‌ی نامرئی بی‌برکتی است؛ همان گونه که آلودگی هوا دیده نمی‌شود اما تنفس را دشوار می‌کند، آلودگی اخلاقی نیز آرام و پنهان، جان جامعه را می‌فرساید.

🔸 در مقابل، توبه، صداقت و پاکی، زمین را دوباره زنده می‌کند. برکت، به خانه‌هایی بازمی‌گردد که در آنها یاد خدا زنده است و نگاه‌ها از گناه شرم دارند.

بی‌برکتی، فقر پنهان دل‌هاست؛ و طاعت، سرمایه‌ی جاودان برکت.