فرهنگی

پهلوانی تنها در میدان ورزش معنا نمی‌شود. پهلوانان راستین نه تنها جسم خود را پرورش می‌دهند، بلکه روحشان را با اراده‌ای فولادین و اخلاقی نیکو می‌آرایند. آن‌ها می‌دانند قهرمان بودن با پهلوان بودن متفاوت است؛ قهرمانی به مدال و مقام است، اما پهلوانی به عهدی است که با مردم و سرزمینشان بسته‌اند.  

در آیین پهلوانی، تنومندی تنها شرط نیست. از دیرباز تا امروز، این «منش نیکو» بوده که نام پهلوانان را جاودان کرده است. شاهنامه فردوسی گواه این حقیقت است: زال و رستم، پهلوانانی که با گذر از سخت‌ترین آزمون‌ها، نه برای پیروزی شخصی، بلکه برای شکست تاریکی و پاسداری از نیکی می‌جنگیدند.  

این آموزه‌ها تنها در اسطوره‌ها نیستند. غلامرضا تختی، پهلوانی که در قلب مردم جای گرفت، نمونه‌ای زنده از این باور بود. محبوبیت او نه از مدال‌هایش، که از ایستادگی‌اش برای مردم و میهن نشأت می‌گرفت. تاریخ ایران همواره به پهلوانانی افتخار می‌کند که جسم و روح را یکسان پرورش دادند و خیر را بر منفعت خویش ترجیح دادند.  

ورزش قهرمانی برای پهلوانان اصیل، ابزاری است برای رشد انسانیت. آن‌ها می‌دانند پیروزی واقعی، نه در شکست حریف، که در شکست نفس خودخواهی است.