فرهنگی

تسليم و رضا، مانع سقوط

انسان بايد براي رسيدن به مقام تسليم و رضا، در همه‌حال؛ چه هنگام برخورداری از نعمت و چه هنگام نزول بلا و نقمت؛ شاکر باشد. اهل معرفت، ابتلائات را الطاف خفيّه می‌دانند و الطاف خفیّه را ارزشمندتر و کاربردی‌تر از الطاف جليّه مي‌شمرند. چنین کسانی، از صبر و استقامت در الطاف خفیّه، بهره‌برداری معنوی کرده، با نیل به مقام تسلیم و رضا، از سقوط و انحراف خود جلوگیری   می‌کنند. اگر شيطان انسي و جني پشت به پشت هم بخواهند براي این افراد لغزشي ايجاد کنند، نمي‌توانند. قرآن کريم مي‌فرمايد:

«إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذينَ آمَنُوا وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ، إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَى الَّذينَ يَتَوَلَّوْنَهُ»(نحل / 100- 99)

شياطين انسي و جني کساني را وسوسه و منحرف مي‌کنند که زير پرچم الهي نباشند و به مقام رضا و تسليم نرسيده باشند؛ و الاّ ‌کسي که به مقام رضا و تسليم رسيده، زندگي او سراسر الهي است و شياطين در آن نقشي ندارند.

وقتي انساني به چنين مقامي برسد، نظیر اميرالمؤمنين«سلام‌الله‌علیه»، در مناجات خود با خداوند، پاسخ الهي را مي‌شنود و اين گفتگو، براي او از دنيا و آنچه در آن است، ارزشمندتر است.

مناجات شعبانيّه اميرالمؤمنين«سلام‌الله‌علیه»، يکي از مناجات‌هاي بسيار ارزشمند است که همۀ ائمۀ طاهرين«سلام‌الله‌علیهم» آن را مي‌خوانده‌اند. در اين مناجات، اميرالمؤمنين«سلام‌الله‌علیه» از خداوند مقامي را مي‌طلبند که انقطاع الي الله در آن به کمال برسد و هيچ کس و هيچ چيزي در دل نباشد. آن حضرت در مناجات خود زمزمه می‌کنند: خداوندا، به من حالتی عطا فرما که علاوه بر آنکه من با تو مناجات می‌کنم، تو هم با من حرف بزنی و مناجات کنی.

«إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ حَتَّی تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِکَ إِلَهِی وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ نَادَیْتَهُ فَأَجَابَکَ وَ لَاحَظْتَهُ فَصَعِقَ بِجَلَالِکَ فَنَاجَیْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَکَ جَهْرا»(بحارالأنوار، ج 91، ص 98)