فرهنگی

دو درس بزرگ از تعامل امام حسن و امام حسین (ع) با جریان انقلابی

ماجرای صلح امام حسن (ع) با معاویه، یکی از نقاط حساس تاریخ شیعه است.  

اما آنچه کمتر به آن توجه شده، نوع تعامل امام حسین (ع) با جریان انقلابی ناراضی از این صلح است.

عبرت اول: افراط در عدالت‌خواهی

یارانی چون حُجر بن عَدی و جابر بن عبدالله، از برجسته‌ترین اصحاب اهل بیت بودند.  

اما در ماجرای صلح، دچار افراط شدند؛ چون عدالت‌خواهی‌شان بدون ملاحظهٔ شرایط و طرح راهبردی امام بود.

🔍 این آسیب، امروز هم در جریان‌های انقلابی دیده می‌شود:  

عدالت‌خواهیِ تک‌خطی، بدون انعطاف، بدون عقلانیت، و گاه بدون معنویت.

عبرت دوم: مدیریت امام حسین (ع)

امام حسین (ع) با این جریان ناراضی، برخورد تند نکرد.  

بلکه با مدارا، رفق، و سعهٔ صدر، آن‌ها را همراه نگه داشت تا طرح امام حسن (ع) آسیب نبیند.

📜 نمونه‌هایی از این مدیریت

- به قیس بن سعد فرمود: «او امام من است؛ باید تبعیت کنیم.»  

- به یاران ناراحت گفت: «من هم ناراحتم، اما باید صبر کنیم تا معاویه بمیرد.»

🔸 امام حسین (ع)، نه آن‌ها را متهم به تحجر کرد، نه افراطی خواند، بلکه به رشد آن‌ها در نسبت با ولایت کمک کرد.

نتیجه‌گیری

در مواجهه با جریان‌های دلسوز؛ اما اشتباه، باید از حسنین بیاموزیم:  

نه طرد، نه تحقیر، بلکه مدیریت با محبت و عقلانیت.  

این نگاه، امروز برای جامعهٔ ما حیاتی است.