فرهنگی

جمعه‌های دلتنگی و انتظار

جمعه‌ها انگار، زمین نفسش را حبس می‌کند.  

همه‌هستی در میان “بودن” و “آمدن” تو ایستاده است.  

توی این سکوت پر از انتظار، حتی باد هم نجوا می‌کند: “یا صاحب الزمان بیا “  

دلتنگی‌ام را به غرب جمعه می‌سپارم تا برساند به آن پرده نشین غایب؛  

کسی که حضور ناپیدایش، زمین را از عطر آسمان پر کرده است. 

منتظرم… مثل کوهی که در سکوت، ریشه در انتظار موعود دارد.  

انتظار فرج، خودش سبک زندگی ماست. 

می پرسندتا کی؟ نمی‌دانم…  

اما همین جمعه‌های تکرارشونده انتظار، قسمت من از نفس‌کشیدن در آستانه‌ی ظهور است.