فرهنگی

 تغذیه روح: نظریه علامه مصباح یزدی در تربیت اخلاقی

🔸اگر به کودک دو یا سه ساله بگويند بايد غذا بخوری تا سالم بمانی، برای او اثری ندارد. آنچه که باعث می شود که کودک غذا بخورد، همان ميل، لذت و فرار از رنج گرسنگی است. 

🔺این مقدمه‌ای است برای اينکه انسان غذا بخورد تا سالم بماند. عقل انسان هم می گويد بايد غذا خورد تا سالم ماند. در این‌جا هم حکم عقل است و هم کمال برای انسان حاصل می شود. عين همين مسأله برای روح انسان مطرح است. 

🔅همان‌طور که بدن به غذا احتیاج دارد، روح نیز به تغذیه نیازمند است.  

🔰غذای روح، کارهای خوبِ اخلاقی است. اگر انسان کارهای اخلاقی را انجام دهد، روح او رشد می کند. گرچه ما روح را به درستی نمی شناسيم اما از آيات، روايات، بحث‌های فلسفی و روان‌شناختی استفاده می‌شود که روح رشد و تکامل دارد. 

💡خداوند روح انسان را طوری آفريده است که تدريجا بايد کمال پيدا کند. روح نوزادی که تازه متولد شده با روح عالِمی که چهل سال در علوم مختلف کار کرده است، یکسان نیست. روح چنین عالِمی بسیار رشد کرده است.

🌱اگر بنا بود که خدا انسان را طوری می آفرید که تنها زمانی سراغ کارهای خوب می رفت که یا از راه برهان عقلی یا از راه دلیل نقلی قطعی برای او ثابت شود که باید این کارها را انجام دهد، به طور حتم از بسیاری از کمالات محروم می شد، اما خداوند فطرت انسان را طوری آفریده که کارهای خوب را دوست دارد و با این که دلیل انجام آن را به روشنی نمی داند به انجام آن ها تمایل دارد. 

✅از این روست که اگر انسان به کودک دو سه ساله وعده ای بدهد و عمل نکند کودک ناراحت می شود. به کار بردن «درک نیمه آگاهانه» یا «ناآگاهانه» برای این چنین ادراک هایی تعبیر بی جایی نیست.

🖋مرحوم علامه مصباح یزدی، ۱۳۹۰/۱۱/۰۵