فرهنگی

پند حکیمانه سقراط حکیم

روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی

ناراحت و متاثر است.

علت ناراحتیش را پرسید.

مرد پاسخ داد: در راه که می آمدم یکی از

آشنایان را دیدم. سلام کردم، جواب نداد و

با بی‌اعتنایـی و خودخواهی گذشت و رفت

و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.

سقراط گفت: چرا رنجیدی؟

مرد با تعجب گفت: خوب معلوم است که

چنین رفتاری ناراحت کننده است.

سقراط پرسید: اگر در راه کسی را می‌دیدی

که به زمین افتاده و از درد و بیماری به

خود می‌پیچد، آیا از دست او دلخور

و رنجیده می‌شدی؟

مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور

نمی‌شدم، آدم از بیمار بودن کسی دلخور

نمی‌شود.

سقراط پرسید: به جای دلخوری چه

احساسی می‌یافتـی و چه می‌کردی؟

مرد جواب داد: احساس دلسـوزی می‌کردم و سعی می‌کــردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر

آن می‌کردی که او را بیمار می‌دانستی. 

آیا انسان تنها جسمش بیمــار می شود؟ 

و آیا کسی که رفتارش نادرست است

روانش بیمــار نیست؟

اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز

رفتار بـــــدی از او دیده نمی شود.

بیماری فکری و روان، نامش غفلت است

و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به

کسی که بدی می کند و غافل است، دل

سوزاند و کمک کرد و به او طبیــــب روح و

داروی جان رساند.

پس از دست هیچ کس دلخور مشو و

کینه به دل مگیر و آرامــش خود را هرگز از

دست مده و بدان که هر وقت کسی

 بــــدی می کند در آن لحظه بیمار است.