فرهنگی

بیماری خطرناکی که برخی از “خودی‌ها” را مبتلا کرده است! (از تحریف کلام رهبری تا فحاشی)

تحلیل پدیده: چرا برخی به جای تبیین، به تحریف و تخریب روی می‌آورند؟

این رفتار ریشه در چند عامل کلیدی دارد:

۱. ضعف در “مهارت های کلامی و استدلالی”

· افرادی که از قدرت استدلال منطقی و بیان متقاعدکننده بی‌بهره‌اند، برای ابراز وجود و انتقال نظر خود به ساده‌ترین و خشن‌ترین ابزار، یعنی فحش، تحریف و کلیشه‌سازی متوسل می‌شوند. این یک ناتوانی در گفت‌وگوی سالم است.

۲. “عقده گشایی” به جای “دغدغه گشایی":

· هدف این افراد تبیین اندیشه‌ی رهبری نیست، بلکه تخلیه هیجانات منفی و عقده‌های شخصی خودشان است. آنها پشت نقاب “ولایتمداری” پنهان می‌شوند تا بتوانند با مجوزی کاذب، زهر خود را بریزند.

۳. جلب توجه و خودنمایی در فضای مجازی:

· در فضای مجازی، گاهی حرف های تند و افراطی بیش از تحلیل های متین و منطقی بازخورد می‌گیرد. برخی برای دیده شدن و جلب لایک و بازتاب، به این شیوه‌های غیرمسئولانه روی می‌آورند.

۴. عدم درک فلسفهٔ “اخلاق مداری” در مکتب اهل بیت (ع):

· رهبری به عنوان یک عالم دینی، پایبند به اخلاق اسلامی هستند. در این مکتب، “چگونگی” بیان حقایق به اندازهٔ “محتوای” آن اهمیت دارد. هدف، هدایت است، نه صرفاً شکست حریف. این افراد این اصل بنیادین را درک نکرده‌اند.

۵. کوته‌بینی و ناتوانی در درک “استراتژی کلان":

· رهبری با دیدگاه کلان و بلندمدت صحبت می‌کنند. اما برخی افراد با نگاه جزئی‌نگر و کوتاه‌مدت، فقط یک جمله را می‌بینند و آن را از بستر اصلی خود جدا کرده و تحریف می‌کنند، زیرا توانایی درک پیچیدگی‌های مسائل را ندارند.

راه حل چیست؟ (یک وظیفه برای هر فرد)

۱. خودمراقبتی کلامی

قبل از نشر هر مطلب، از خود بپرسیم: آیا قصدمان تبیین است یا تخریب؟ آیا این کار وحدت‌افزاست یا تفرقه‌انگیز؟

۲. مهارت‌آموزی

باید مهارت تحلیل، مناظرهٔ مؤدبانه و تفکر انتقادی را در خود تقویت کنیم تا نیازی به فحاشی و تحریف نداشته باشیم.

۳. الگوبرداری از ادب رهبری

باید سبک گفتاری رهبری را که آمیخته با احترام، استدلال و امید است، الگوی خود قرار دهیم.

۴. پاسخگویی مهربانانه اما قاطع

با افرادی که اینگونه عمل می‌کنند، نه با تندی که با استدلال و خیرخواهی برخورد کنیم و اشتباهشان را به آنان تذکر دهیم.