فرهنگی

او که ما را می‌بیند؛ نگاهی به مفهوم «ناظر بر اعمال» در عصر غیبت

آیا تا به حال احساس کرده‌اید که در تنهایی مطلق به سر می‌برید؟ که اعمال و زندگیتان بر کسی پوشیده است؟ در باور شیعه، امیدی بزرگ نهفته است: ما هرگز تنها نیستیم.

بر اساس روایات متعدد، حجت خدا بر زمین، حضرت مهدی (عج)، اگرچه از دیدگان ما پنهان است، اما ناظر بر احوال و اعمال ما شیعیان است. امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: «إِنَّ فِی الْغَائِبِ مِنَّا غَیْبَةً… وَ إِنَّهُ لَیَنْظُرُ إِلَیْکُمْ وَ یَعْرِفُ کُلَّ وَاحِدٍ مِنْکُمْ»؛ “همانا از ما [امامی] است که غایب خواهد بود… و همانا او شما را می‌بیند و هر یک از شما را می‌شناسد.” (کمال الدین، ج۲، ص۳۴۳)

این نگاه مهربانانه، چند پیام مهم برای زندگی روزمره ما دارد:

· احساس مسئولیت: هنگامی که باور کنیم آن بزرگوار شاهد گفتار و کردار ماست، به طور طبیعی در اعمالمان بیشتر دقت می‌کنیم.

· احساس امنیت: در پریشانی‌ها و تنهایی‌ها، دانستن این که یاری هست که حال ما را می‌داند، آرامش‌بخش است.

· تقویت رابطه قلبی: ما می‌توانیم با ایشان صحبت کنیم، برایشان سلام بفرستیم و درد دل کنیم، در حالی که یقین داریم سخن ما را می‌شنوند.

پس غیبت، به معنای قطع رابطه نیست؛ بلکه آزمونی برای حفظ ارتباط قلبی در زمانی است که ارتباط چشمی برقرار نیست.