فرهنگی

ذات اقدس الهی جامعه را ستون دین می داند و اگر یک نظامی بخواهد مدیر یک مملکت باشد، باید بداند همان طوری که نماز ستونی دارد، سیاست های دینی ستونی دارد. 

وجود مبارک علی بن ابی طالب (علیه أفضل صلوات المصلّین) در آن عهدنامه معروف مالک اشتر که در نهج البلاغه آمده است، به مالک فرمود : 

«إِنَّمَا [ عَمُودُ ] عِمَادُ الدِّینِ وَ جِمَاعُ الْمُسْلِمِینَ وَ الْعُدَّةُ لِلْأَعْدَاءِ الْعَامَّةُ مِنَ الْأُمَّة»؛ 

مالک! در سیاست، در مدیریت و در حکومت دینی مردم ستون دین هستند؛ مبادا مردم را از مشورت، از رأی گیری و از دخالت در نظر جدا کنی! 

 مدیریت تنها برنامه ریزی نیست، بلکه باید جامعه را هم به عنوان ستون دین بشناسد… .

پس اولین سهم تعیین کننده در مدیریت، شناختن مردم است، حق مردم است، مال مردم است، آبروی مردم است و عِرض مردم است. ذرّه ای از کارهایی که با این اصول هماهنگ نباشد، مدیریت دینی نیست.

سروش هدایت جلد9 ، ص265

دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ اعنّی فیهِ علی صِیامِهِ وقیامِهِ 

وجَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ وآثامِهِ

 وارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ

 بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین.

خدایا یاری کن مرا در این روز بر روزه گرفتن 

و شب زنده داری و از لغزش ها و گناهانش دورم بدار

و ذکرت را همواره روزی ام کن

به توفیقت ای راهنمای گمراهان

ماه رمضان ماهی است که «اَنفاسُکُم فیهِ تَسبیحٌ وَ نَومُکُم فیهِ عِبادَة». ماه تلطیف دل و جان است. این زندگی مادّی، ‌بخصوص زندگی ماشینی، روابط ما را، درون ما را، باطن ما را، عملکرد ما را از لطافت می‌اندازد؛ مثل چرخی که احتیاج به ‌روغن‌کاری دارد تا راحت بچرخد و سایشِ مضر نداشته باشد، ذکر و دعا در این ماه چنین نقشی را ایفا میکند؛ دلهایمان را، ‌جانهایمان را، با تلاوت قرآن، با دعاهای شبانه‌روزی، با خود روزه، با شب قدر تلطیف میکند.‌

امام باقر علیه السلام فرمودند:

إنَّ لِجُمَعِ شَهرِ رَمَضانَ عَلى جُمَعِ سائِرِ الشُّهورِ فَضلاً كَفَضلِ شَهرِ رَمَضانَ عَلى سائِرِ الشُّهورِ.

◻️فضيلت جمعه‌هاى ماه رمضان بر جمعه‌هاى ديگر ماه ها، همچون فضيلت ماه رمضان بر ماه‌هاى ديگر است

كافي، ج۳ ص۴۲۹ ح۸

در دوره صفویه ریش و سبیل بلند رواج داشت؛ ولی بتدریج از ابهت ریش کم و به ابهت سبیل اضافه شد تا جایی که در دوران شاه عباس اول دیگر ریش تقریبا محو شد و در عوض سبیل‌های کلفت و چخماقی و بلند باب شد.

سبیل‌های از بنا‌گوش در رفته محبوب سلطان بود و همه سعی میکردند در بلند کردن سبیل با یکدیگر رقابت کنند تا محبوب سلطنت باشند و راحت‌تر به مرادشان برسند.

اما برای رو به بالا نگهداشتن این سبیل‌ها باید روزی چند بار آن را چرب میکردند و جلا میدادند و برای این کار مستخدم‌هایی داشتند و هر گاه این مستخدمان کار خود را خوب انجام می‌دادند و صاحب سبیل از زیبایی و ابهت سبیل خود شاد میشد، اطرافیان هر تقاضایی که داشتند می‌گفتند و صاحب سبیل نیز اجابت میکرد.

 عبارت ” سبیل کسی را چرب کردن” در آن زمان بین مردم معنایی معادل اخاذی کردن و گرفتن چیزی از صاحب سبیل داشت. 

 امروزه این اصطلاح و ضرب المثل به معنای رشوه دادن است. یعنی کسی به صاحب سبیل رشوه میدهد تا او کارش را انجام دهد. 

دقیقا معنایی برعکس معنای آغازین آن.