فرهنگی

دانش بی‌کران امام رضا (ع) در مواجهه با اندیشمندان عصر خود

امام رضا (ع) در دوران خود با پرسش‌های متعددی از سوی مردم و دانشمندان مواجه بود. شیخ طوسی در کتاب الغیبه نقل می‌کند که مسائلی که از ایشان پرسیده شد، به هجده هزار مورد می‌رسید، هرچند در برخی روایات این عدد پانزده هزار ذکر شده است.  

یکی از ویژگی‌های برجسته امام رضا (ع) تسلط بر علوم مختلف و توانایی پاسخگویی به مسائل پیچیده بود. این امر در جلسات مناظره‌ای که خلیفه عباسی، مأمون، برگزار می‌کرد، آشکارتر شد. مأمون، دانشمندانی از ادیان مختلف از جمله جاثلیق، رأس الجالوت، عمران صابی، هریذ اکبر، نطاس رومی و سلیمان مروزی را گرد هم می‌آورد و امام رضا (ع) را نیز در آن جلسات شرکت می‌داد. این دانشمندان با پرسش‌های خود به گفتگو با امام می‌پرداختند، اما امام رضا (ع) با دانش وسیع و استدلال‌های قوی، یکی پس از دیگری آنان را مجاب می‌کرد.  

مأمون، به‌رغم دانایی گسترده خود، گاهی در برابر استدلال‌های امام رضا (ع) چاره‌ای جز پذیرش نداشت و در نهایت، ایشان را به عنوان ولیعهد انتخاب کرد و دختر خود را به همسری او درآورد. این رویداد نشان‌دهنده جایگاه علمی و معنوی امام رضا (ع) و تأثیر عمیق او بر جامعه علمی آن دوران بود.  

چطوری استرسمون رو مدیریت کنیم؟

 نوشتن افکار

نوشتن افکار یک تکنیک روانشناسی است که در آن افکار مزاحم را روی کاغذ می‌آورید تا ذهن‌تان آرام شود. حتما آن را در زمانی که نشخوار فکری می‌کنید امتحان کنید.

 ورزش

ورزش کردن با مصرف هورمون‌های کورتیزول و آدرنالین که در بدن ترشح می‌شود، به کاهش استرس و در نتیجه درمان بی خوابی کمک می‌کند.

 کاهش مصرف کافئین

مصرف مداوم و زیاد کافئین باعث افزایش استرس می‌شود!

 دوری از الکل و مواد مخدر

مصرف مواد مخدر و الکل در کوتاه‌مدت و بلندمدت روی استرس تاثیر منفی دارند.

 قرار گرفتن در گروه‌ها و جمع

به طور کلی بودن در گروه‌ها و جمع، یکی از بهترین راهکارها برای کاهش استرس محسوب می‌شوند. مثلا یک گروه کوهنوردی.

آرامش واقعی؛ با مدیریت عقلانی و ذکر الهی

اگر انسان محصول عمل خودش است و عمل محصول مدیریت عقلانی بین مبدا و معاد است، حال اگر عملی در مبدا سرگردان باشد، معلوم است که به معاد هم نمی‌رسد و انسان، اضطراب را تجربه می‌کند و هیچ وقت آرام نمی‌گیرد. 

مراجع هیچ موقع به آرامش نمی‌رسد، مگر اینکه روانشناس، خدای واقعی را در محور روان انسان ببیند و او را هشیار کند. 

پس با هر رویکردی کار می‌کنید اگر با ذات انسان در تماس نباشید، نمی‌توانید به مراجع کمک کنید. 

حلقه مفقوده:

 الا بذکر الله تطمئن القلوب است.

عوامل تخریب‌کننده رابطه عاطفی

۱. نگاه ابزاری به همسر

با همسرتان مانند یک «شیء» برخورد نکنید! احترام به شخصیت مستقل او، سنگ بنای اعتماد است. هرگز او را صرفاً برای انجام وظایف روزمره نخواهید.  

۲. نادیده گرفتن ویژگی‌های منحصربه‌فرد همسر 

همسرتان را با دیگران مقایسه نکنید. به جای تمرکز روی نقاط ضعف، استعدادها و تفاوت‌های مثبت او را تحسین کنید. همین تمایزهاست که او را ویژه می‌سازد.  

۳. واکنش تند به صداقت همسر  

اگر می‌خواهید همسرتان همیشه روراست باشد، به افکار و احساساتش ارزش واقعی بدهید. حتی اگر نظرش مخالف شماست، با آرامش گوش دهید. پرخاشگری، دیوار بی‌اعتمادی می‌کشد!  

۴. انکار احساسات همسر

وقتی همسرتان رازش را فاش می‌کند، نگویید «این چه حرف‌هایی است؟!». به جای قضاوت، بگویید: «متوجهم چقدر برات سخت بوده…». پذیرش بدون شرط، کلید صمیمیت است.  

۵. انتقادهای پی در پی

هر روز به ظاهر، رفتار یا تصمیم‌های همسرتان ایراد نگیرید. این کار او را به سمت انزوا سوق می‌دهد. به جای نق زدن، «درخواست مؤدبانه» مطرح کنید.  

۶. اتهام بی‌احساسی به همسر

نحوه ابراز عواطف هر فرد منحصربه‌فرد است. اگر همسرتان به سبک خودش محبت می‌کند، او را به «سردی» متهم نکنید. به جای مقایسه، زبان عشق او را کشف کنید.  

در احادیث اسلامی، چه احادیثی که از شخص پیامبر(ص) نقل شده یا از پیشوایان معصوم دیگر، اهمیت فوق العاده ای برای این امر ذکر شده، تا آنجا که در حدیث نبوی معروف مشورت به عنوان یکی از اسباب حیات جامعه، و ترک مشورت یکی از اسباب مرگ جامعه معرفی شده است،

می فرماید: «اذا کان امرائکم خیارکم واغنیائکم سمحائکم وامرکم شوری بینکم فظهر الارض خیرلکم من بطنها ، واذا کان امرائکم شرارکم واغنیائکم بخلائکم ولم یکم امرکم شوری بینکم فبطن الارض خیر لکم من ظهرها»، «هنگامی که زمامداران شما نیکان شما باشند، و توانگران شما سخاوتمندان، و کارهایتان به مشورت انجام گیرد، در این موقع روی زمین از زیر زمین برای شما بهتر است، (و شایسته حیات و زندگی هستند)، ولی هرگاه زمامدارانتان بدان شما، و ثروتمندانتان افراد بخیل باشند و در کارها مشورت نکنید، در این صورت زیر زمین از روی آن برای شما بهتر است»!

اهمیت مشورت

تا آن پایه است که علی (ع) فرمود: «الاستشاره عین الهدایه وقد خاطر من استغنی برایه»، «مشورت عین هدایت است و کسی که تنها به فکر خود قناعت کند خویشتن را به خطر انداخته است»!

در حدیث دیگری از همان حضرت (ع) می خوانیم: «لایستغتنی العاقل عن المشاوره»، «انسان عاقل خود را بی نیاز از مشورت نمی بیند»، دلیل آن هم روشن است و آن به تعبیر زبیایی که در بعضی از روایات از علی (ع) در این زمینه وارد شده چنین است: «حق علی العاقل ان یضیف الی رایه رأی العقلاء الی علمه علوم الحکماء»، «سزاوار است که عاقل رأی و فکر سایر عقلا را به رأی و فکر خود اضافه کند، و علوم دانشمندان را به علوم خود ضمیمه نماید (و از مجموع آنها برای کارهای مهم تصمیم گیری کند)»،

و در حدیث دیگری از همان حضرت (ع) آمده است «من شاور ذوی العقول استضاء بانوار العقول»، «هرکس با خردمندان مشورت کند، از نور خرد آنها روشنی می گیرد». بنابراین مشورت سبب افزودن عقل و علم و تجربه دیگران بر عقل و علم و تجربه خویش است که در این صورت انسان کمتر گرفتار خطا و اشتباه می شود.