فرهنگی

هشدار یک دغدغه‌مند: ویروس بی‌حیایی؛ بلایی خاموش و خطرناک‌تر از کرونا

در ایامی که جهان با ویروس کرونا دست و پنجه نرم می‌کرد، همگان برای نجات جان همنوعان خود به میدان آمدند. اما آیا امروز، جامعه ما به یک «بیماری مهلک روحی» مبتلا نشده است؟ ویروسی خاموش و به مراتب خطرناک‌تر به نام «بی‌حیایی و بی‌عفتی» که آرام‌آرام بنیان خانواده‌ها را می‌پوساند و رشته‌های مهر و محبت را از هم می‌گسلد.

این ویروس، خود را در قالب‌های مختلفی نشان می‌دهد:

⛔️در مدل‌های لباسی که نه زیبایی، که تنها برای «بدنمایی» طراحی شده‌اند.

⛔️در رفتارها و منش‌هایی که حریم‌های اخلاقی و شرعی را مخدوش می‌کند.

⛔️در بی‌تفاوتی عمومی نسبت به گناه، که آن را عادی و بی‌اشکال جلوه می‌دهد.

اگر کرونا جان دنیوی ما را نشانه گرفته بود، این ویروس جدید، جان اخروی و زندگی ابدی ما را تهدید می‌کند. آیا وقت آن نرسیده که با همان عزم ملی و احساس مسئولیت جمعی برای مقابله با این بلای خانمان‌سیر نیز بایستیم؟

نکته کلیدی: این مشکل، تقصیری همگانی است. از مسئولانی که گاه با سکوت یا همراهی خود، به گسترش این آتش دامن می‌زنند، تا ما مردم که با بی‌تفاوتی و عافیت‌طلبی، از کنار منکرات می‌گذریم و تنها به فکر رفع نیازهای شخصی خود هستیم.

سؤال اساسی: جایگاه «امر به معروف و نهی از منکر» به عنوان یک فریضه حیاتی در جامعه ما کجاست؟ هر یک از ما برای ساختن جامعه‌ای که زمینه‌ساز ظهور حضرت مهدی (عج) باشد، چه قدمی برداشته‌ایم؟

پیام هشدار: امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «لَا إيمَانَ لِمَن لَا حَيَاءَ لَهُ»؛ کسی که حیاء و شرم ندارد، ایمان ندارد. (الکافی، ج۲، ص۱۰۶) این حدیث، رابطه مستقیم «حیاء» و «ایمان» را به ما گوشزد می‌کند و هشداری است برای همگان.

فراموش نکنیم که پشیمانی پس از فرصت‌سوزی، سودی ندارد. بیاییم پیش از آنکه دیر شود، با خودمان و با جامعه‌مان صادق باشیم.