فرهنگی

مناجات امیرالمؤمنین (ع)؛ توبه از گفتار بی‌ایمانی

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی مَا تَقَرَّبْتُ بِهِ إِلَیْکَ بِلِسَانِی، ثُمَّ خَالَفَهُ قَلْبِی”

امیرالمؤمنین علی (ع) در نهج‌البلاغه، خطبه ۷۸

💠 این فراز از مناجات امام علی (ع)، پرده از عمیق‌ترین زاویهٔ تقوا برمی‌دارد:

ناهماهنگی گفتار و دل 😔

🔹 گاهی زبان به عبادت گشوده می‌شود، اما دل همراهی نمی‌کند.

🔹 گاهی به ظاهر دعایی خوانده می‌شود، اما قلب غافل است.

🔹 گاهی کلامی به نام تقرب به خدا گفته می‌شود، اما نیت خالص نیست.

امام (ع) با این دعا به ما می‌آموزد:

✅ عبادت فقط حرکت زبان نیست؛ هماهنگی دل شرط اساسی است.

✅ از خدا بخواهیم گفتار بی‌پشتوانهٔ قلبی را ببخشد.

✅ مراقب باشیم چه چیز را به نام قربت به پیشگاه خدا می‌بریم!