فرهنگی

معجزه زمان در نگاه امام سجاد(ع): بندگی در لحظه، زیبایی تقدیر الهی

🍃 حضرت امام سجاد علیه‌السلام در دعای ششم صحیفه سجادیه می‌فرماید:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ بِقُوَّتِهِ، وَ مَيَّزَ بَيْنَهُمَا بِقُدْرَتِهِ، وَ جَعَلَ لِكُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا حَدّاً مَحْدُوداً، وَ أَمَداً مَمْدُوداً»؛ ستایش خدایی را که شب و روز را با قدرت خویش آفرید، میان آن دو به حکمت مرز نهاد، و برای هر یک، پایانی معین و اندازه‌ای مشخص مقرر کرد.

🌀 گاهی دلت می‌گوید: «ای کاش روز کمی بلندتر بود…» یا «ای کاش شب اندکی بیشتر می‌ماند…»؛ اما امام سجاد علیه‌السلام، این نگاه را به چالش می‌کشد. او ما را به تماشای خودِ زمان دعوت می‌کند. زمانی که در چشم معصوم، زیباست، نه‌تنها به خاطر رخدادهایش، بلکه به خاطر نَفسِ خودِ زمان.

🔷 زیبایی، یعنی هماهنگی عمیق و رازآلودی که در هر چیز نهاده شده؛ و چه چیز هماهنگ‌تر از زمان؟

روز، عرصه‌ای‌ است برای بندگی به‌گونه‌ای خاص و شب، میدانی دیگر برای تقرب و خلوت و راز.

⬅️ پس به جای آن‌که در تمنای تعویض فصل‌ها و تغییر مناسبت‌ها باشیم، در همین لحظه‌ای که هستیم، زندگی کنیم. اکنون، آینه‌ای‌ است برای فرصت بندگی.

نه غبطۀ زمستان را در تابستان بخوریم، نه حسرت شب قدر را در روز عاشورا.

✅ همه‌چیز به اندازه‌ است. همه‌چیز زیباست، اگر نگاه‌مان از جنس نگاه معصوم شود؛ زمان را فقط ظرفی برای اتفاقات نمی‌دانیم؛ بلکه زمان را مرکبی‌ می‌دانیم برای سلوک و تغییر.