لذت دشوار قدردانی؛ چرا گفتن «دوستت دارم» اینقدر سخت است؟
لذت دشوار قدردانی؛ چرا گفتن «دوستت دارم» اینقدر سخت است؟
گاهی قدردانی از آدمها سختتر از هر کار دیگری است…
نه چون نمیدانیم باید سپاسگزار باشیم، بلکه چون نمیتوانیم بگوییمش.
واقعیت این است که ما به حضور دیگران نیاز داریم؛
به نگاهشان، به تأییدشان، به فهمیده شدن.
ما انسانیم موجودی اجتماعی و دلبسته.
اما بیشترِ ما از گفتنِ «بهت نیاز دارم» یا «قدرت رو میدونم» میترسیم.
🔸 چرا؟
چون از آسیبپذیر شدن میترسیم.
میترسیم اگر بگوییم «برایم مهمی»، دست پایین را در رابطه داشته باشیم.
میترسیم طرف مقابلمان طلبکار شود، یا بدتر از آن — ساکت بماند و هیچ نگوید.
میترسیم احساسی، وابسته یا ضعیف بهنظر برسیم.
و وقتی نمیگوییم، چه میکنیم؟
دعوا میکنیم، سرد میشویم، بیتفاوت رفتار میکنیم،
انگار بود و نبودِ دیگری برایمان فرقی ندارد…
اما در دل، فقط یک چیز میخواهیم: دیده شدن.
🔸 حقیقت این است:
قدردانی و ابراز نیاز، نشانهی ضعف نیست؛ نشانهی بلوغ عاطفی است.
گفتنِ «ازت ممنونم» یا «دوستت دارم» یعنی شجاعی چون خودت را بینقاب و بیدفاع نشان میدهی.
شاید گفتنش سخت باشد، اما تمرینش کردنی است.
هرچقدر بیشتر از خوبیهای دیگران بگویی، احساس امنیت و نزدیکی در رابطهات بیشتر میشود.
🌿 قدردانی آسان نیست، اما زیباست؛ چون ما را به انسان بودنمان نزدیکتر میکند.