صبر؛ شجاعتی که کمتر کسی از آن سخن میگوید
صبر؛ شجاعتی که کمتر کسی از آن سخن میگوید
در فرهنگ دینی و اخلاقی ما، صبر همواره به عنوان فضیلتی بزرگ ستایش شده است. اما آیا تا به حال به این فکر کردهاید که صبر میتواند نوعی شجاعت باشد؟ در حکمت چهارم نهجالبلاغه، امام علی (علیهالسلام) میفرمایند: «لصبر شجاعتاً» — صبر، شجاعت است. اما چگونه؟
ما معمولاً شجاعت را در میدان نبرد یا در برابر خطرات بیرونی تصور میکنیم. اما شجاعت واقعی گاهی در سکوت و مقاومت درونی معنا مییابد. صبر در مصیبت، صبر بر طاعت الهی و صبر در برابر گناه، هر سه نیازمند ایستادگی در برابر نفس اماره است — همان دشمنی که از همه نزدیکتر و خطرناکتر است.
نفس انسان همواره او را به سمت آسایشطلبی، لذتجویی سریع و فرار از درد میکشاند. مقاومت در برابر این تمایل، نیازمند شهامتی است که کمتر از شجاعت در میدان جنگ نیست. کسی که در روز گرم تابستان روزه میگیرد، کسی که در فقدان عزیزی جزع و فزع نمیکند، و کسی که در برابر گناه چشم میپوشد، در واقع شجاعانهترین نبرد درونی را پشت سر میگذارد.
پس بیایید صبر را نه نشانه ضعف، بلکه نماد شجاعت بدانیم. شجاعتی که ریشه در ایمان و عقلانیت دارد و انسان را به مقامات والای معنوی میرساند.