صالح جعفراوی، صدای خندان مقاومت، با هفت گلوله خاموش شد. اسرائیل او را شهید کرد، اما نتوانست روایتش را خاموش کند.
صالح جعفراوی، صدای خندان مقاومت، با هفت گلوله خاموش شد. اسرائیل او را شهید کرد، اما نتوانست روایتش را خاموش کند.
در میان چهرههای رسانهای مقاومت، صالح جعفراوی نامی بود که پس از انتفاضه ۷ اکتبر در دلها جا گرفت. با همان جلیقه سرمهای «پِرِس»، دندانهای ارتودنسی و لبخندی که تمام صورتش را روشن میکرد، او نه فقط خبرنگار، بلکه چشم و صدای مردم غزه بود. در کنار وائل الدحدوح، معتصم مرتجی و أنس الشریف، صالح روایتگر جنایاتی بود که اگر نبودند، جهان در سکوت خبری اسرائیل غرق میشد.
در رمضان ۱۴۰۳، اسرائیل با انتشار تصویری از صالح در صفحه رسمی نخستوزیری، او را «نفوذی» خواند. موجی از تهمت و فحاشی در فضای مجازی به راه افتاد. اما ساعاتی بعد، همان منبع اعلام کرد که اینها «دروغ سیزده» بوده و صالح هیچ ارتباطی با اسرائیل ندارد. این عقبنشینی، نهتنها صالح را از زیر بار تهمت بیرون آورد، بلکه محبوبیتش را چند برابر کرد.
اما شب گذشته، خبر تلخ دیگری منتشر شد:
«استشهاد الصحفی صالح جعفراوی»
او در محله الصبره غزه، هنگام تهیه گزارش، با هفت گلوله از فاصله بسیار نزدیک به شهادت رسید. پیکر او با همان جلیقه خبرنگاری پیدا شد، در حالی که لبخندش هنوز در عکسها زنده بود.
صالح، خبرنگار مستقل و مردمی، در روزهای سخت جنگ، با وجود آوارگی و گرسنگی، صدای ایستادگی مردم فلسطین بود. ویدیوهایش امید میداد، روایتهایش افشاگری میکرد، و حضورش در کنار کودکان و آوارگان، تصویر واقعی غزه را به جهان نشان میداد.
شهادت او، پس از آتشبس، نشان داد که حتی سکوت رسمی هم امنیت را برای صدای حقیقت نمیآورد. صالح جعفراوی، با لبخندش، با دوربینش، و با شجاعتش، تا آخرین لحظه ایستاد. و حالا، نامش در کنار شهدای رسانهای غزه ثبت شده است؛ در کنار ۲۵۵ خبرنگاری که جانشان را برای حقیقت دادند.
