فرهنگی

علی بن بابویه، پدر شیخ صدوق، به عنوان عالمی پارسا و محدثی زاهد، مرجعیت دینی زمان خویش را بر دوش میکشید.

او در حالی که از طریق کسب‌وکار کوچک خود در بازار قم امرار معاش می‌نمود، به دلیل زهد و عفاف بین مردم شناخته شده بود. پس از پایان کار روزانه، در منزل به تدریس احکام دینی، تبلیغ معارف اسلامی و نقل روایات اهتمام می‌ورزید.

 مرجعیت بر دوش این عالم عابد و محدث زاهد یعنی علی بن بابویه (پدر شیخ صدوق ) بوده است .

جلالت شان و منزلت این عالم ربانی تا بدان پایه رسید که امام حسن عسگری (ع) طی نامه ای، او را با لقب (شیخ ) ، (فقیه ) ،(معتمد) مورد خطاب قرار داده و توفیقات او را برای کسب رضای پروردگار درخواست کرد.

شیخ صدوق در چنین خاندانی پرورش یافت؛ خاندانی که علم، فضیلت و تقوا بنیان زندگی آنان بود. زیر سایه تربیت پدر، به دلیل تیزهوشی خارق‌العاده و حافظه نیرومندش، به سرعت به قلههای معرفت دست یافت. گفتهاند وی پیش از رسیدن به بیست سالگی، هزاران حدیث را با اسنادشان به خاطر سپرده و نه تنها راوی، بلکه عامل به آنها بود.  

این محدث نامدار در طول بیش از هفت دهه زندگی پربار، به سراسر بلاد اسلامی سفر کرد تا از محضر استادان بزرگ بهره گیرد و گنجینه روایی شیعه را غنیتر سازد. حاصل عمر پربرکت او تألیف نزدیک به ۳۰۰ جلد کتاب در حوزههای مختلف اعتقادی، فقهی و حدیثی بود.

سرانجام در سال ۳۸۱ قمری، این ستاره آسمان علم و حدیث در ری درگذشت و آرامگاهش ــ معروف به ابن بابویه ــ امروز در ری، میعادگاه عاشقان اهل بیت(ع) است.