فرهنگی

دورویی در نگاه امام حسن عسکری(ع)؛ آفت ایمان و انسانیت

امام حسن عسکری علیه‌السلام می‌فرمایند:

«بِئسَ العَبدُ عَبدٌ يَكونُ ذاوَجهَينِ و ذالِسانَينِ»

یعنی: «چه بد بنده‌ای است آن‌که دو رو و دو زبان باشد.»

این تعبیر، به روشنی ما را به یکی از خطرناک‌ترین بیماری‌های اخلاقی هشدار می‌دهد؛ دورویی.

آدمی که در حضور فردی لبخند می‌زند و تعریف می‌کند، اما پشت سر همان شخص زهر زبان می‌پراکند، نه تنها به او خیانت کرده، بلکه شخصیت خودش را نابود کرده است.

چنین انسان‌هایی هرگز قابل اعتماد نیستند. آن‌ها مثل آینه‌ای شکسته‌اند که نه حقیقت را نشان می‌دهند و نه نوری در دل دارند. از نگاه اهل‌بیت(ع)، دورویی فقط یک خطای اخلاقی نیست؛ بلکه علامت ضعف ایمان و نشانه‌ای از فاصله گرفتن از بندگی خداست.

امام با این هشدار، ما را به یکرنگی و صداقت دعوت می‌کنند؛ زیرا مؤمن واقعی، یک دل و یک زبان دارد. او همان‌طور که در ظاهر است، در باطن هم همان است. این خصلت، زیباترین سرمایه‌ای است که اعتماد مردم و رضای خدا را به دنبال دارد.