فرهنگی

دو الگوی کاملاً متضاد را در مسئله «حکومت جهانی» 

۱. الگوی اهل بیت (ع): جهانی‌سازی مبتنی بر “جذابیت فطری و حقیقت”

· منبع مشروعیت: خدایی و الهی است. («أَرْسَلَهُ بِالْهُدَى وَ دِينِ الْحَقِّ»)

· روش گسترش: بر پایه عقلانیت، زیبایی‌های کلام و هدایت استوار است. («لَوْ عَلِمُوا مَحاسِنَ کَلامِنا لاَتَّبَعُونا»)

· هدف نهایی: ظهور حقیقت بر تمامی ادیان و مکاتب، به گونه‌ای که حتی دشمنان نیز به ناچار آن را بپذیرند. («لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّينِ كُلِّهِ»)

· مخاطب: تمام انسان‌ها فارغ از نژاد، قومیت و جغرافیا. این نگاه، حداکثری و جامع است.

۲. الگوی گروه‌های انحرافی: شبه‌جهانی‌سازی مبتنی بر “ترور و وحشت”

· منبع مشروعیت: برساخته‌ی تفاسیر انحرافی و قشری از متون دینی است.

· روش گسترش: مبتنی بر خشونت، کشتار، تخریب و ایجاد رعب است.

· هدف نهایی: حاکمیت گروهی خاص تحت لوای دین. این نگاه، اقلیمی و قوم‌گرایانه است.

· مخاطب: تنها عده‌ی خاصی که آنان را “پاک” می‌دانند. این نگاه، حداقلی و انحصاری است.

نکته

تفاوت اصلی در این است که الگوی اهل بیت، به فطرت پاک انسانی اعتماد دارد و آن را بیدار می‌کند، در حالی که الگوی تکفیری، به حیوانِ درون انسان متوسل می‌شود و آن را تحریک می‌کند.