فرهنگی

خلق پیامبر (ﷺ): مهربانی بی‌مرز، امید بی‌پایان

پیامبر (ﷺ) از زبان امام علی عليه‌السلام

امام علی عليه‌السلام: «(النبی ص) كانَ دائِمَ البِشرِ، سَهلَ الخُلُقِ، لَيِّنَ الجانِبِ لَيسَ بِفَظٍّ ولا غَليظٍ ولا صَخَّابٍ ولا فَحَّاشٍ ولا عَيَّابٍ ولا مَزّاحٍ ولا مَدَّاحٍ، يَتَغافَلُ عَمَّا لا يَشتَهي، فَلا يُؤيِسُ مِنهُ، ولا يُخَيِّبُ فيهِ مُؤَمِّليهِ».

 (پیامبر اکرم (ﷺ)) پيوسته،خوش رو و ملايم و خوش برخورد بود .سختگير و خشن، داد و فريادكن و بد زبان نبود. عيبجويى نمى‌كرد. خيلى شوخى نمى‌كرد، و از كسى خيلى تعريف نمى‌نمود. در مقابل آنچه دوست نمى‌داشت، خود را به غفلت مى‌زد و به روى خود نمى‌آورد. كسى از وى نااميد نمى‌شد و آرزومندانش، محروم نمى‌شدند.

 📚 عيون أخبار الرضا : ج١ ص٣١٦ ح١

 در این روایت زیبا از امام علی (ع)، تصویری زنده و دلنشین از اخلاق پیامبر اکرم (ﷺ) ترسیم شده است. حضرت محمد (ﷺ) همیشه با چهره‌ای گشاده و رفتاری نرم و دل‌پذیر با مردم برخورد می‌کرد. نه خشن بود، نه پرخاشگر، نه اهل ناسزا یا عیب‌جویی. نه با شوخی‌های بی‌جا دل کسی را می‌رنجاند، نه با تعریف‌های اغراق‌آمیز کسی را فریب می‌داد.

حتی وقتی چیزی را نمی‌پسندید، با بزرگواری از آن چشم‌پوشی می‌کرد و کسی را ناامید نمی‌ساخت. هرکس با امید به سوی او می‌آمد، دست خالی برنمی‌گشت. این حدیث، ما را به تأمل در رفتارهای روزمره‌مان دعوت می‌کند: آیا ما هم می‌توانیم مثل او، منبع آرامش و امید برای اطرافیان‌مان باشیم؟