فرهنگی

مردی از عارف شکایت کرد که همسایه‌هایش (یک دختر و مادرش) هر روز میزبان مردان متعدد هستند. عارف به او گفت برای هر مردی که می‌بیند، سنگی در کیسه بریزد و بعد از چند ماه بازگردد.

وقتی مرد با کیسه‌ای سنگین بازگشت، عارف پرسید: «اگر حمل این کیسه تا خانه من سخت است، چگونه با بار گناهان دیگران نزد خدا حاضر می‌شوی؟» سپس حقیقت را فاش کرد: آن دو زن، همسر و دختر عارفی بودند که شاگردانش پس از مرگ او در کتابخانه‌اش مطالعه می‌کردند!  

 پیام کلیدی

- قضاوت = حمل بار گناه دیگران: هر برداشت سطحی از ظواهر، سنگینیِ بی‌عدالتی را بر دوش ما می‌گذارد.  

- واقعیت ≠ حقیقت: آنچه می‌بینیم، تنها بخشی از ماجراست؛ مثل مردی که خود را مؤمن می‌پنداشت اما در قضاوت دیگران، شیطان بود!  

- راه نجات: عارف به جای محکوم کردن، او را به توبه و استغفار دعوت کرد؛ چرا که گناه قضاوت، از گناهانِ به ظاهر بزرگتر، سنگین‌تر است.