فرهنگی

امام علی علیه السلام

إلهي لَم يَكُن لي حَولٌ فَأَنتَقِلَ بِهِ عَن مَعصِيَتِكَ إلّا في وَقتٍ أيقَظتَني لِمَحَبَّتِكَ، وكَما أرَدتَ أن أكونَ كُنتُ، فَشَكَرتُكَ بِإِدخالي في كَرَمِكَ، ولِتَطهيرِ قَلبي مِن أوساخِ الغَفلَةِ عَنكَ.

خداى من! براى من توانى نبود تا به وسيله آن از نافرمانى‌ات بيرون رَوم، مگر آن گاه كه براى محبّتت مرا بيدار كردى و آن گونه كه خواستى باشم، شدم. پس تو را شكر مى‌گويم، براى اين كه مرا در كَرَمت داخل كردى و براى پاك كردن دل من از چرك‌هاى غفلت از خودت.

الإقبال : ج٣ ص ٢٩٥

نکات کلیدی حدیث

۱. ناتوانی انسان بدون لطف الهی:  

   انسان تنها با بیداری قلبی که خداوند به او عطا می‌کند، می‌تواند از معصیت دور شود.  

   - مثال: بیداری از خواب غفلت با محبت خداوند.  

۲. محبت خداوند به عنوان محور هدایت:  

   خواست الهی است که انسان را به مسیر درست هدایت می‌کند و او را شایسته کرامت خود می‌سازد.  

۳. شکرگزاری برای پاکسازی قلب:  

   پاک شدن از آلودگی‌های غفلت، موهبتی است که نیازمند شکرگزاری از نعمت‌های الهی است.  

۴. غفلت به عنوان مانع رشد معنوی:  

   غفلت از یاد خدا، قلب را آلوده می‌کند و انسان را از درک کرامت الهی دور می‌سازد.