فرهنگی

تفسیر حدیث امام حسین (ع) درباره گناه و پیامدهایش

 امام حسین علیه‌السلام: «مَن حاوَلَ اَمراً بِمَصیة اللّهِ، کانَ أفوَت لِما یَرجوُ وَ أسرع لِمَجیءِ ما یَحذرُ»؛ کسی که با نافرمانی خدا در پی کاری باشد، آنچه امید دارد، بیشتر از دست بدهد و به آنچه از آن می‌پرهیزد، زودتر گرفتار آید.

الکافی ج۲ ص۳۷۳ ح۳

 این حدیث نورانی از امام حسین (علیه السلام) هشداری  درباره رابطه مستقیم گناه و ناکامی انسان است. حضرت تأکید می‌فرمایند که هرگاه کسی برای رسیدن به خواسته‌ها و آرزوهایش (چه مادی و چه معنوی) از مسیر معصیت خداوند و نافرمانی از دستورات الهی اقدام کند، نه تنها به آنچه امید بسته دست نخواهد یافت، بلکه نتیجه‌ای معکوس و ویرانگر در انتظار اوست.

این شخص “آنچه امید دارد، بیشتر از دست می‌دهد"؛ یعنی گناه مانند سدی مانع رسیدن برکات الهی به زندگی او می‌شود و حتی نعمت‌های موجود را نیز از او سلب می‌کند.

افزون بر این، به آنچه از آن می‌پرهیزد، زودتر گرفتار می‌آید؛ چرا که گناه انسان را از حمایت و لطف خداوند محروم کرده، زمینه را برای نزول بلاها و مشکلاتی که می‌خواست از آنها بگریزد فراهم می‌سازد.

این حدیث به روشنی نشان می‌دهد که گناه نه تنها وسیله رسیدن به موفقیت نیست، بلکه خود بزرگ‌ترین مانع در مسیر کامیابی و عامل جذب مصیبت‌هاست. (برگرفته از الکافی، جلد ۲، صفحه ۳۷۳، حدیث ۳)