فرهنگی

ای پروردگار آسمان‌های رفعت و زمین‌های عزت! به پناهگاه امن تو پناه می‌برم از خشم غضبت و از فرودآمدن تیغ غضب کوبنده‌ات. الهی! اگر این خاکسارِ ناچیز، لایقِ رحمت بی‌کرانت نیستم، تو راست که با دریای جودت، گناهانم را در موجِ بخشایش غرق کنی و بر این ذره‌ی درمانده، از ابرِ کرمت بارانی از عفو فرودآری.  

خدایا! گویی تمامی وجودم، از ژرفای جان تا کناره‌های تن، در پیشگاه قدست به خاک افتاده است؛ آن‌سان که سایه‌ی امیدواری به لطفت، بر سرِ هستی‌ام گسترده است و هر آنچه سزاوارِ جلالِ توست، بر این بنده رقم زده‌ای و ناتوانی‌هایم را در پرده‌ی عفویت پنهان ساخته‌ای.  

معبودا! اگر گذشت کنی، چه کسی سزاوارتر از توست که از بلندای رحمتش، گناهکاران را آمرزش بخشد؟ و اگر مرگ، بال‌هایش را بر فراز من گشوده، ولی کردارم مرا به حریم قربت نزدیک نکرده است، این اعترافِ بی‌پیرایه را وسیله‌ی تقرب به آستانت می‌سازم. خدایا! این نفس سرکش را در بندِ نافرمانیِ خویش اسیر کردم؛ پس وای بر او اگر از جاده‌ی رضایتت به درشتی بگذرد.  

الهی! نیکی‌های بی‌پایانت، روزهای زندگیام را چون رشته‌ی مرواریدی به هم پیوست. پس مگذار این رشته در دمِ واپسین گسسته شود و فیضت را در آن لحظه‌ی سهمگین از من دریغ مدار. پروردگارا! چگونه پس از مرگ، از مهربانی‌های همیشه‌ات ناامید گردم؟ در حالی که در همه‌ی روزگار زندگانیم، جز به دستِ نوازشِ لطفت راهبری نشدم و هرگز جز به نیکویی، پرورش نیافتم.  

ــــــــــــــــــــ  

برگرفته از مضامین مناجات شعبانیه

با حفظ اصل معنا و مفهوم