فرهنگی

ایمان به کفالت الهی: پناهگاهی امن در طوفان زندگی

امام جواد علیه السلام در سخنی گران‌قدر که همچون چراغی فراروی راه زندگی است، می‌فرمایند:

«كَيفَ يَصنَعُ (يَضيعُ) مَنِ اللّهُ كافِلُهُ؟! و كَيفَ يَهرَبُ مَنِ اللّهُ طالِبُهُ ؟!»

«چگونه درمانَد كسى كه خداوند كفيل اوست؟! و چگونه بگريزد كسى كه خداوند جوينده (در تعقيب) اوست؟!»

این کلام نورانی، عمیق‌ترین مفاهیم توحیدی و اعتماد به خداوند را در قالب پرسشی اثرگذار بیان می‌کند.

مفهوم “کفالت” الهی

وقتی خداوند کفیل انسان می‌شود، یعنی متعهد سرپرستی، حمایت و تأمین نیازهای او می‌گردد. آیا ممکن است کسی که چنین پشتوانه‌ای دارد، در زندگی درمانده و سرگردان شود؟ این بیان امام نهم، پاسخی قاطع به تمام دغدغه‌ها و نگرانی‌های ماست.

معنای “طلبیدن” از سوی خدا

عبارت «طالبه» از سوی خداوند، نشان از عشق و اراده الهی برای هدایت و رساندن بنده به کمال دارد. خداوند نه تنها منتظر نمی‌ماند تا ما به سویش برویم، بلکه خود، جوینده و در پی ماست. چگونه می‌توان از چنین محبت و عنایتی گریخت؟

درس‌های عملی برای زندگی

این حدیث شریف به ما می‌آموزد:

· در برابر مشکلات، به جای یأس و ناامیدی، به کفالت خداوند توکل کنیم.

· از رحمت بی‌پایان الهی هرگز ناامید نشویم، چرا که او خود در پی نجات ماست.

· ایمان واقعی به خداوند، آرامش و اطمینانی عمیق در پی دارد که هیچ عاملی نمی‌تواند آن را از بین ببرد.

امام جواد علیه السلام در این جمله کوتاه، کلید رهایی از اضطراب و ترس را به ما می‌دهند: ایمان به اینکه خداوند، کفیل و طالب ماست.