فرهنگی

امام‌شناسی؛ سرچشمه ولایتمداری در مکتب زینب (س)

امام‌شناسی، پایه ولایتمداری در مکتب زینب (سلام‌الله‌علیها)

ولایتمداری بدون امام‌شناسی، بنایی است بی‌پایه.

پایه‌ی ایمان، شناخت امام زمان است؛ چنان‌که پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ، فَقَدْ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّة.»

هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناخته باشد، به مرگ جاهلیت مرده است.

🔹 امام‌شناسی، شناخت جایگاه الهی امام است؛ انسانی که اراده‌اش در امتداد اراده‌ی خداست.

اطاعت از او، اطاعت از خداست؛ زیرا او حجت خدا بر زمین است.

🔹 تسلیم در برابر امام، به معنای تعطیلی عقل نیست، بلکه ثمره‌ی عقل مؤمنانه است.

عقل در اوج بلوغ می‌گوید: او از من آگاه‌تر است، پس فرمانش راه نجات من است.

🔹 حضرت زینب کبری (س) تجسّم همین ایمان عاقلانه بود.

در نگاه او، ایمان حقیقی در تبعیت مطلق از امام معنا می‌یافت، نه در تفسیر شخصی از ولایت.

🔹 محبت زینبی، محبتی عارفانه بود؛ عشقی که در آن «من» رنگ می‌بازد و «او» محور می‌شود.

در این مقام، بنده از خود می‌گذرد تا در شعاع ولایت، به حقیقت توحید برسد.

زینب (س) با معرفت، اطاعت و عشقش، راهی را گشود که هر مؤمن ولایی باید در آن گام بردارد:

راهی که از امام‌شناسی آغاز می‌شود و به فناء در ولایت می‌انجامد.