اشکی که درب بهشت را میگشاید
اشکی که درب بهشت را میگشاید
امام صادق علیهالسلام:
مَن ذَکَرَ الحُسَینَ (علیهالسلام) عِندَهُ فَبَکی، أو أبکی واحِدًا، وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ، وَ شَفَعَت فیهِ فاطِمَةُ (علیهاالسلام).
خوشا به حال کسی که نام حسین علیهالسلام نزد او برده شود و بگرید یا دیگری را بگریاند؛ بهشت بر او واجب میشود و حضرت فاطمه علیهاالسلام در حق او شفاعت خواهد کرد.
۱. تزکیه قلب
- پالایش درونی: گریه بر مصائب حسینی، همچون آب زلال بر سنگهای قساوت قلب، روح را از غبار گناه و بیتفاوتی پاک میکند. امام صادق(ع) در تفسیر این اشکها میفرماید: هر که بر حسین بگرید، بهشت بر او واجب گردد.
- تقویت ایمان: این عبادت عاطفی، یاد مرگ و آخرت را زنده میکند و انسان را از دام غفلت در دنیای ماشینی رهایی میبخشد.
۲. تقویت همدلی جمعی: از اشک تا اتحاد
- اجتماعات عزاداری، تنها مراسم سوگواری نیستند؛ کارگاه تمرین همبستگی اند. همانگونه که پیامبر(ص) بر حمزه گریست و زنان مدینه به همدلی برخاستند، امروز نیز روضهخوانیها پیوندهای اجتماعی را در برابر فردگرایی مدرن استحکام میبخشد.
- محتوای معنوی در فضای مجازی (نظیر اشعار عاشورایی) نیز میتواند امید به رحمت الهی را به شبکهای از نور تبدیل کند.
۳. تربیت عاشورایی
- تربیت نسلی عاشورایی: همانگونه که حضرت زهرا حسنین(ع) را چنان پرورش داد که اسوههای جهاد و ایثار شدند، امروز نیز شیعیان با الهام از سیره او، فرزندانی عدالتخواه و شجاع تربیت میکنند.
۴. وعدههای الهی: از شفاعت تا بهشت
- وعده امام صادق(ع) درباره گریه بر حسین(ع): این اشکها، گناهان را همچون برگهای پاییزی میریزد
«فَطَمَتْ شِیعَتَهَا مِنَ النَّارِ» هر که او را دوست بدارد، از آتش رها میشود
۵. کارکردهای اجتماعی: زندهنگهداشتن قیام جاودان
- تکرار مراسم عاشورا، تنها یک سنت نیست؛ بازسازی میدان مبارزه با ظلم است. همانگونه که حضرت زینب(س) پس از حادثه کربلا اسوه مقاومت شد، عزاداریها نیز عدالتطلبی را به جریانی زنده تبدیل میکند.
- اشتراک محتوای معنوی، قلبهای پراکگنده را حول محور ولایت متحد میسازد.