فرهنگی

از بی‌غیرتی تا حیاء؛ دو سر طیف اخلاق در جامعه

شَرُّ النّاسِ مَنْ لایُبالِی اَنْ یَراهُ النّاسُ مُسِیئا. 

بدترین مردم کسی است که از اینکه مردم او را#گناه کار ببینند، پروایی ندارد. 🌾

در مقابل اینان، انسان‌های با شرم و حیایی هستند که حضرت درباره آنان می‌فرماید: مَن کَسْاهُاَلْحَیاهُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ. کسی که لباسحیا بر تن کرده است، مردم #عیب وی را نخواهند دید.🌾

اللّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتی تَهْتِکُ الْعِصَمَ…. #دعای_کمیل

1. غررالحکم، ج ۴، ص ۱۶۹.

2. کفایة الطالب، ج ۲۲۳.

تفسیر و تحلیل احادیث

۱. حدیث اول: «شَرُّ النّاسِ مَنْ لایُبالِی اَنْ یَراهُ النّاسُ مُسِیئا»

· این حدیث اشاره به پیشرفته‌ترین مرحله قساوت قلب دارد. وقتی انسان آن‌قدر از خدا و مردم بی‌باک شود که حتی برایش مهم نباشد دیگران او را در حال گناه آشکار ببینند، در واقع آخرین مرزهای اخلاق را پشت سر گذاشته است. این حالت، از فقدان شرم و حیاء که یکی از شاخه‌های ایمان است، ناشی می‌شود.

۲. حدیث دوم: «مَن کَسَاهُ الْحَیاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ»

· این حدیث در نقطه مقابل حدیث اول است و نشان می‌دهد حیاء چگونه  پرده و پوشش بر عیوب انسان می‌کشد. کسی که دارای حیاست:

  · درونی: مرتکب گناه نمی‌شود تا عیبی از او دیده شود.

  · رفتاری: اگر هم عیبی داشت، با رفتار شایسته و با حیایش، آن را می‌پوشاند و اجازه نمی‌دهد آن عیب در جامعه آشکار شود.

  · اجتماعی: مردم به دلیل احترامی که برای او قائلند، دنبال عیب‌جویی از او نیستند.