اتحاد علیتهای غربی علیه ایران؛ از «فشار حداکثری» تا تحریمهای چندجانبه
اتحاد علیتهای غربی علیه ایران؛ از «فشار حداکثری» تا تحریمهای چندجانبه
در دوره دوم ترامپ، متحدان فراآتلانتیکی آمریکا ـ اروپا، کانادا، استرالیا و اعضای «پنج چشم» ـ بدون فشار مستقیم واشنگتن، به شکل داوطلبانه فشارهای چندجانبه علیه ایران را تشدید کردهاند. فعالسازی «مکانیسم ماشه» و بازگرداندن تحریمهای سازمان ملل علیه برنامههای هستهای و موشکی ایران، نمونههای واضح این تغییر رویکرد هستند. این اقدامات میتواند پایههای یک نسخه چندجانبه از سیاست «فشار حداکثری» را شکل دهد؛ سیاستی که بار مقابله با ایران را بین متحدان تقسیم کرده و امکان تمرکز آمریکا بر اولویتهای دیگر را فراهم میآورد.
همچنین حفظ ایران در فهرست سیاه FATF به دلیل امتناع از تصویب کنوانسیون مقابله با تأمین مالی تروریسم، تشدید مقررات مالی کانادا علیه تراکنشهای ایرانی، و اعلام «پرستیوی» به عنوان «عامل دولت خارجی» از سوی استرالیا، نشاندهنده عزم متحدان برای مقابله با چالشهای غیرهستهای ایران از جمله تروریسم، پولشویی و نقض حقوق بشر است. این روند یک «فرصت استراتژیک» برای واشنگتن محسوب میشود.